Blogs
Mara
2 minuten leestijd
Blog

Zelfstandigheid

Plaats een reactie

Het is mijn derde week op de kinderafdeling. In dit kleine ziekenhuis verzorgen de kinderartsen zelf de begeleiding, een luxe. Bij mijn vorige coschappen waren de anios-begeleiders soms maar een jaar verder dan ik.

Getty Images
Getty Images

Wel ook even wennen, die alleswetende kinderartsen om je heen. Het valt nu extra op als ik iets niet weet. Op dag één moest ik from scratch beginnen, want ‘een kind is geen kleine volwassene’. Wat is ook alweer een normale polsfrequentie? Wanneer is een kindje ondervoed of gedehydreerd? Hoe herken je een zieke baby? En HOE moet ik een krijsende peuter onderzoeken terwijl zijn overbezorgde ouders over mijn schouder meekijken…??

Inmiddels ben ik een beetje gesetteld en mag ik helpen op de poli. Terwijl ik nog even een brief uittyp voor de lunch gaat mijn pieper. Ik grijns, want het voelt best echt zo met mijn eigen pieper op mijn eigen polikamer. Het is de kinderarts. Hij vertelt me dat ik een kindje op de spoed kan gaan zien. ‘Thomas is negen maanden oud, en komt vanwege hoesten en benauwdheid. Ik loop met je mee!’

Ik heb al een vermoeden wat de kleine Thomas kan hebben, want bronchiolitis heerst en de hele kinderafdeling ligt vol met snotterende baby’s. De kinderarts waarschijnlijk ook, want hij kijkt even om het hoekje en verdwijnt naar een lunchbespreking. ‘Succes! Ik hoor het wel!’ Na de vele bronchiolitispatiënten van de afgelopen weken is mijn zelfvertrouwen gegroeid. Gelukkig laat Thomas zich makkelijk onderzoeken en kunnen zijn ouders duidelijk vertellen wat er is gebeurd. Dit kan ik!

Even later bel ik de kinderarts om mijn bevindingen te bespreken. Ik ben toch een beetje zenuwachtig. Snel voeg ik toe dat ik het kindje zou willen opnemen, omdat hij slecht drinkt en de infectie nog niet op zijn retour lijkt te zijn. Tot mijn grote verbazing reageert de arts instemmend: "Oké, is goed. Ik bel de afdeling! Vertel jij het ze? En ga je daarna de volgende patiënt vast onderzoeken?"  

Trots vertel ik ’s avonds thuis wat er gebeurd is. Nét alsof ik al arts ben. Het was de zoveelste bronchiolitisbaby van die week, en de kinderarts had hem zelf al kort gezien, maar toch. Het is wonderlijk om steeds een stapje richting zelfstandigheid te zetten tijdens de coschappen. Veel dank aan de begeleider die je het gevoel geeft dat je ook iets kunt bijdragen!

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Er zijn nog geen reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.