In oma’s tuin

Bij oma in huis heerst rust en stilte. Dat kon ik wel gebruiken na afgelopen coschap. Samen zitten we in de tuin ons eigen boek te lezen. De zon schijnt en er is geen wolkje te bekennen. Jammer zeg, dat de zomer bijna voorbij is. Het is mijn favoriete jaargetijde. Ik hou van de warme dagen, waarin iedereen samen met vrienden en familie eropuit trekt. De dagen dat de parken vol liggen met picknickkleedjes en spelende kinderen. De dagen waarbij je wakker wordt en denkt: wat voor leuks zal ik vandaag eens gaan doen? Dát gevoel. Ik geniet daarvan.

Terwijl ik in de tuin een eekhoorntje van tak naar tak zie vliegen (dat is écht zo, in oma’s tuin valt veel te zien), denk ik terug aan mijn zomer. Deze was anders dan normaal. Deze keer niet ‘lange leve de lol’, maar de witte jas aan. En dan óók nog eens het befaamde coschap: chirurgie. Naar verluidt het zwaarste coschap van de hele master. ‘Vol opdrachten die ervoor zorgen dat je geen tijd meer zult hebben voor vrienden of sport’, was mij weleens verteld. Om eerlijk te zijn was het tijdens deze twaalf weken ook niet altijd makkelijk het positieve erin te blijven zien. Met enige verbazing merkte ik dat ik daarin niet de enige was. Dit soort gedachten deel je niet altijd even snel, maar samen de zomer doorploegen, dat schept een band. Mijn begeleider zei tegen mij dat wij als coassistenten elke dag een soort nieuwe baan hebben. We zijn niet bekend op de plek, we stellen onszelf telkens opnieuw voor en we proberen onze beste kant te laten zien. Logisch dat dit vermoeiend is.

De nodige dosis zelfmedelijden, die hadden we ook. Dat moet ik wel toegeven. Vragen als ‘waarom doen we dit ook alweer?’ en ‘kunnen we niet gewoon stoppen?’, bleven vaak in de lucht van het cohok hangen. Totdat een van ons (gelukkig) er genoeg van had en ons uit die sleur haalde. Een kleine peptalk was vaak al genoeg. En een lunch in het zonnetje waarin we onze avonturen van het weekend bespraken, deed ook wonderen.

Ondertussen is oma in slaap gesukkeld. Groot gelijk heeft ze. Ik blader een paar bladzijden terug. Van dit boek zal ik vast niet veel onthouden. Misschien is het ook wel de bedoeling van de schrijver om je te laten wegzinken in je eigen gedachten. Ik betwijfel het, maar ik offer het in ieder geval met liefde daarvoor op. Nu kan ik met een tevreden gevoel terugblikken over de afgelopen periode. Het blijft interessant dat je achteraf een ervaring wellicht rooskleuriger maakt dan het was. Het zal vast een doel hebben.

Hoewel er een leeftijdsverschil van 68 jaar is, gun ik mezelf ook een dutje. De zomer is voorbij en daarmee zit het eerste jaar coschappen erop.