Vergeet de trolmodellen, op zoek naar je rolmodel!

‘Welke arts geeft vandaag het onderwijs?’, vraag ik aan collega-co’s. ‘Een traumachirurg.’ Ik ga alvast nadenken waar we het over willen hebben. Fracturen? De basis hebben we ondertussen wel uitgemolken. Brandwondenopvang? Vorige week al gehad. Rampenprotocol? Wellicht wat complex. Al verder nadenkend nemen we plaats op de eerste rij stoelen van de overdrachtsruimte.

Want let op: tijdens de overdracht zit je als co altijd vooraan. Op de tweede rij volgen de semiartsen. Een verdere opbouw van hiërarchie heb ik nog niet kunnen ontdekken, aangezien ik liever niet opvallend lang omgedraaid zit.

‘De vorige keer hebben we het gehad over motivatie. Zullen we het vandaag hebben over het rolmodel? Lijkt jullie dat wat?’ ‘Hebben jullie het gehad over motivatie van de patiënt of motivatie van jezelf?’, vraag ik verbaasd aan de persoon naast me. ‘Over jezelf’, is het antwoord. Ik moet even omschakelen. Dit onderwerp had ik niet verwacht. Het aankomend half uur gaat dus niet over botten, maar over ons. Wie is voor jou een rolmodel? Van wie leer jij het meest?

Dit vinden we lastig te beantwoorden vragen en al snel komen we bij negatieve voorbeelden. We weten goed te vertellen hoe we juist niét willen worden. De arts vertelt ons dat dit heel logisch is. Als student heb je namelijk niet altijd door wie je rolmodellen zijn. Vaak genoeg herken je juist de trolmodellen – zoals hij ze noemt – wél. Ieder van ons heeft wel eens uitspraken gedaan als: ‘Dat ga ik later anders aanpakken.’ ‘Dat zou ik nóóit doen.’ ‘Had je dat gehoord? Dat kon echt niet!’

Hoe langer we erover praten, hoe meer we erachter komen dat het niet gaat om diegene met de grootste kennis. Jouw rolmodel hoeft geen professor te zijn met tal van artikelen onder zijn naam. We leren juist het meest van de mensen waarbij je je gezien voelt. Onbewust gaan we namelijk allemaal op zoek naar de mensen waarin we onszelf herkennen. Zíj die met anderen omgaan zoals jij dat ook prettig vindt, personen bij wie we denken: zo wil ik later zijn. De theoretische kennis kun je uit de boeken leren. In feite van elk willekeurig persoon, daarvoor hoeft iemand geen rolmodel te zijn. Om te ontdekken wie je wilt worden, geldt dat niet. Daarvoor kijk je naar een voorbeeld en probeer je het na te doen. In de coschappen ben je daarom continu bezig met uitproberen wat bij je past. Ik vergelijk het met schoenen; de één zit net de strak, de ander heeft een te harde zool, weer een ander loopt gewoon niet lekker. Uiteindelijk kom je bij de schoen waarin je tenen vrij zijn en je onvermoeid de hele dag op kunt lopen.

‘De kunst is nu dat jullie je rolmodellen gaan herkennen. Ik wil dat jullie daar de komende tijd op gaan letten. Daar kun je de rest van je carrière plezier aan beleven.’

Vandaag heeft u mij een nieuwe kijk op de functie van coschappen gegeven. Bedankt daarvoor.