Goednieuwsgesprek
1 reactie‘Goedemorgen!’ Ik schud een tenger oude dame de hand. Als coassistent van de huisarts draai ik vanochtend het spreekuur. Waar ik vragen heb, overleg ik deze met de militair huisarts die een dag per week werkzaam is in deze burgerpraktijk. Voor ons beiden zijn de patiënten van vandaag niet bekend, maar het dossier is netjes bijgehouden en ik heb mij goed kunnen voorbereiden.
De vrouw die ik nu zie, heeft – zeker gezien haar respectabele leeftijd van 90 jaar – een weinig opmerkelijke voorgeschiedenis, behoudens een serieuze artrose waarvoor zij naar de pijnpoli werd verwezen. Het is al ruim een jaar geleden dat ze bij de huisarts kwam, dus ik ben benieuwd wat ik voor haar kan doen vanochtend. Enigszins bezorgd steekt zij van wal: ze zou toch wel graag willen weten ‘hoe het vanaf nu gaat lopen’.
Het blijft stil. Verwachtingsvol kijkt ze me aan. Enigszins verbouwereerd werp ik een blik op haar digitale dossier, in de hoop een aanknoping te vinden voor haar bezorgde toestand en deze specifieke vraag. Ik zie echter geen recente huisartsenbezoeken, geen labuitslagen en geen nieuwe specialistenbrieven. Maar gezien haar zorgen, krijg ik wel degelijk het gevoel iets over het hoofd te zien. In de hoop te begrijpen waar wij het nu eigenlijk over hebben, vraag ik haar om meer uitleg.
Wijzer word ik uit haar antwoorden echter niet. De dame blijft spreken in abstracte termen en eindigt vrijwel al haar zinnen hoopvol met ‘begrijpt u?’ Ik moet echter bekennen dat ik er juist steeds minder van ga begrijpen. Dan vervolgt ze: ‘Weet u, ik heb een prima leven gehad, maar ik wil liever geen pijn hebben. En ik weet ook niet hoelang het nog duurt natuurlijk.’
De tranen springen in mijn ogen, alle puzzelstukjes vallen op hun plaats
Dan dringt het tot mij door dat deze vrouw spreekt over haar dood. Haar aanstaande dood, als ik haar zo hoor. Maar tot overmaat van ramp heb ik werkelijk geen idee waaraan zij dood zou moeten gaan. Ik begin naarstig door het dossier te scrollen: het laatste specialistenbezoek betrof de pijnpoli waar het traject afgerond is en de specialist aangeeft terug te verwijzen naar de huisarts. Hierna zie ik niets meer staan.
Ik zeg voorzichtig dat ik ‘mogelijk niet op de hoogte ben van de laatste ontwikkelingen’, maar ‘de indruk krijg dat zij zich zorgen maakt om de dood’. Na bevestigend knikken van haar kant vervolg ik met de vraag wat de aanleiding is van deze zorgen. Als de vrouw in detail begint te vertellen over haar laatste bezoek aan de pijnpoli springen de tranen mij in de ogen. Alle puzzelstukjes vallen op hun plaats. Na overleg met mijn supervisor breng ik in haar bijzijn onze patiënte het nieuws. Precies zoals ik dat heb geleerd: eerst het nieuws zelf, dan ruimte voor een emotionele reactie met daarna ruimte voor vragen.
Mijn eerste goednieuwsgesprek is een feit.
Lieve collega’s, let bij het afronden van een specialistisch traject en een terugverwijzing naar de huisarts alstublieft op uw woordkeuze richting de patiënt. De zinsnede ‘Wij kunnen helaas niets meer voor u doen, ik zal de huisarts op de hoogte stellen’ zou u in de toekomst wellicht willen vermijden.
Thijs
, Student
Grappige blog Emma!