Oma koos voor wetenschap

In mijn winterjas en met handschoenen aan fiets ik naar de faculteit. De lucht is grauw en de wind ijzig koud. Het is voor het eerst na een wachttijd van anderhalf jaar dat ik weer naar de faculteit ga. De eerste keer dat ik weer ga studeren na een tijd van reizen in warme landen. Het is ook de eerste keer dat ik naar de plek ga waar mijn oma’s lichaam is – als gift aan de wetenschap na haar overlijden.

Ik fiets de bekende route naar de campus, zie nieuwe graffiti op de gebouwen langs de weg en mis het groen van de tuintjes langs het fietspad. Ik fiets door, steek de weg over naar de medische faculteit en rijd langs het mortuarium. Hier moet mijn oma drie maanden geleden ook geweest zijn, bedenk ik me, gebracht door de rouwauto.

Ineens zie ik haar weer voor me. Dat breed glimlachende gezicht als ik om het hoekje van haar appartement kwam en ze me voor het eerst zag. Gewoon als ik kwam koffiedrinken. Die glimmende ogen, die trotse blik en die gespreide armen. Ik begin zelf ook te glimlachen, voel vanbinnen een vuurtje aangaan en rijd de fietsenstalling in.

Het eerste hoorcollege gaat over een paar praktische zaken rondom het verdelen van de ziekenhuizen voor het eerste coschap. Een wat oudere vrouw verwelkomt ons, drukt ons op het hart dat het echt wel goed komt en steekt van wal met een PowerPoint. Na haar presentatie komt een net afgestuurde arts aan het woord die haar bijdrage over de coschappen eindigt met een zeer geruststellende: ‘Je offert je leven op, maar het is best leuk’.

We lopen de zaal uit naar de ict van het ziekenhuis om pasjes en kleding te regelen. Aldaar moet ik ineens voor een fototoestel gaan zitten en glimlachen voor de foto op het ziekenhuispasje. Ik denk dat het net lijkt alsof ik weer een visum aan het aanvragen ben voor een volgende land op mijn reis. Daarna pas ik mijn eerste doktersjas en vervolg ik mijn weg naar de plek waar ik de hele dag al naartoe wil: het herdenkingsmonument voor de mensen die hun lichaam aan de wetenschap hebben gegeven, zoals mijn oma. Ik weet waar het is, loop ernaartoe en zie voor het eerst het altaar met de feniks die uit de as herrijst. Het symbool van onvergankelijkheid waar ik over sprak tijdens de uitvaart. Ik lees teksten in het gastenboek zoals ‘We missen je’, ‘Hoe is het daar boven?’ en ‘Tijdens Ajax blijft jouw plek leeg’. Door mijn tranen heen grinnik ik een beetje en denk ik na wat ik zou schrijven. Op deze spannende dag vol eerste keren weet ik het: ‘Wat fijn dat jij híer bent.’