Rus of Oekraïner? Het is een mens
Plaats een reactie‘Eerst, vooral en altijd ben ik mens, en dus medemens’, hoor ik de gynaecoloog zeggen. ‘Er was laatst een zwangere vrouw die we al weken hier hadden liggen om haar bloedwaarden in de gaten te houden. Ze was rustig, lag veel in bed en lag ondertussen aan allemaal monitors.
Plots gingen alle alarmen af, renden verpleegkundigen en artsen af en aan en werd haar bed al naar de ok gesleurd zonder dat zij een idee had van wat er aan de hand was. Bezorgd om het leven van haarzelf en haar toekomstige kind. Ze was in totale paniek. Totale paniek. Dan ben ik niet eerst dokter. Ik ben altijd eerst medemens. Ik zag een mens voor me, een totaal machteloos mens. Ik zal haar menselijke emotie dan altijd eerst erkennen, haar echt zien en haar geruststellen. Haar serieus nemen, haar meenemen in wat er gebeurt en gaat gebeuren. Niet alleen maar met oogkleppen op naar die ok rennen. Eerst, vooral en altijd ben ik mens, en daarna pas dokter.’
‘Ik ben eerst en vooral ik, een mensch’ is wat ik lees van August Vermeylen, een Vlaamse letterkundige die ten tijde van de Vlaamsche Beweging rond 1900 niet streed voor Vlaamse vrijheid, maar voor de vrijheid van elk individu. In zijn Kritiek der Vlaamsche Beweging schreef hij: ‘Ik ben eerst en vooral ik, een mensch, – en het minst veranderlijke wat ik in mij erken, vind ik terug bij alle menschen die tot mij komen, in welke streek zij ook geboren zijn. Als iemand verdrinkt en ge kunt hem redden, dan zult ge in ’t water springen zonder u af te vragen of hij een Franschman of een Pruis is.’
Ik lees door. Ik lees wat Mohamed El Bachiri zei nadat hij door de aanslagen in Brussel zijn vrouw heeft verloren. ‘Wij zijn allemaal broeders (...). Als mens blijft hij je broeder, ook al heeft hij het allerergste gedaan.’ Het raakt me.
En nu: nu gaan er weer onschuldige burgers dood door een oorlog tussen Rusland en Oekraïne.
Mohamed El Bachiri schrijft verder in Een jihad van liefde het volgende: ‘Iedere dode is er een te veel (...). Een aanslag of een bombardement is nooit gerechtvaardigd. Dat is mijn overtuiging als pacifist.’
En misschien, heel misschien kunnen zijn woorden ons allemaal een beetje hoop geven, een beetje hoop op een oplossing: ‘Je moet verontwaardigd zijn en oproepen tot dialoog, zodat er een leefbare oplossing wordt gevonden.’
Hier hoop ik op, of het nou een dialoog is tussen arts en patiënt of tussen Rus en Oekraïner. Een dialoog, daar hoop ik op.
Meer van Lieve- Er zijn nog geen reacties