Een superco
Plaats een reactieDe keren dat ik me incapabel heb gevoeld tijdens mijn coschappen zijn niet op één hand te tellen. Ook niet op twee of drie, trouwens. Veelal bekroop me het gevoel dat ik een simpele ziel was als ik me vergeleek met een meerdere; hetzij een assistent, hetzij een physician assistant, hetzij een specialist. Toch was het een medeco die me het meest incapabele gevoel ooit heeft bezorgd – dat had ik van tevoren ook niet kunnen bedenken.
De neuroloog belt naar de SEH met het verzoek om 3017 te bellen als patiënte is gearriveerd. Dat is mijn nummer – zodat ik haar kan beoordelen. De eerste grote vraag in een dergelijk avontuur is toch wel of de co dan ook daadwerkelijk wordt gebeld. Maar eerlijk is eerlijk: zo’n vijftien minuten na de aanvraag van de neuroloog word ik naar beneden gepiept.
Het is rustig op de SEH, blijkend uit de grote belangstelling die er heerst om patiënte te beoordelen. Niet lang na mij stappen nog twee arts-assistenten en een co binnen. ‘Hoi, hoe ben je gewend dit te doen?’, vraagt laatstgenoemde. Omdat dit de eerste keer is dat ik überhaupt op deze SEH rondloop en er dus praktisch nog geen ‘gewenning’ kan zijn, besluit ik het erop te houden dat de neuroloog me opdracht gaf patiënte te beoordelen. ‘Prima, begin maar vast met je anamnese, dan kijk ik straks wel even mee met je lichamelijk onderzoek.’ Interessant, denk ik, maar ze bedoelt het vast goed.
Een klein kwartier later stapt ze weer binnen. Ik geef een beknopte overdracht, waarna ze ongeveer het complete verhaal opnieuw gaat uitvragen. Af en toe knik ik bevestigend – en legt zij haar hand op mijn arm met de woorden: ‘Oh ja, dat had jij natuurlijk ook al gevraagd hè.’ Joh. ‘Je mag wel vast met het lichamelijk onderzoek beginnen hoor’, zegt ze dan. Verbouwereerd doe ik wat me gezegd wordt, ook al missen de medicatie, intoxicaties en cardiovasculaire risico’s nog in m’n anamnese. Redelijk vlot loop ik door het onderzoek heen. De achillespeesreflex is beiderzijds afwezig, iets waar ik weinig waarde aan hecht bij een wat oudere patiënte. Volgens de andere co, echter, was m’n sla-techniek niet juist (lees: anders dan die van haar) en daarom doet ze het even opnieuw. Ook afwezig. Omdat ik het idee heb dat zij zich mijn meerdere voelt, vraag ik of ik nog dingen vergeten ben. ‘Ja, eh, jij bent toch van de neurologie’, krijg ik terug. Duidelijk.
Eenmaal in de artsenkamer krijg ik onder het toeziend oog van een handvol assistenten ook nog een lesje ecg lezen (want dat heb ik vast ook nog nooit gedaan) en allerhande ongevraagde adviezen voor een coschap chirurgie, dat ik al maanden geleden heb afgerond. Toch bedankt. Met een gevoel van intense domheid verlaat ik even later de artsenkamer. Ik ben nog steeds verbaasd. Een co als supervisor, afgekort een superco. Wie verzint zoiets? ’t Was dat er geen dierenstickers op de SEH aanwezig waren, anders had ze me die vast ook nog gegeven, voor de moeite…
lees ook- Er zijn nog geen reacties