De sensitiviteit van de coassistent

Voor elke coassistent de nachtmerrie van het statistiektentamen: de sensitiviteit en specificiteit. In andere woorden: hoe nauwkeurig spoort een test alle zieke mensen op en komen alle gezonde mensen daadwerkelijk negatief uit de test?

Van ongeveer alle onderzoeken in het ziekenhuis zijn de sensitiviteit en specificiteit berekend. Alleen van de medewerkers van het ziekenhuis is geen sensitiviteit of specificiteit bekend. Veelal is dat ook niet nodig, een specialist heeft immers dusdanig veel ervaring dat deze met een anamnese en lichamelijk onderzoek redelijk nauwkeurig kan bepalen of iemand iets wel of niet heeft of dat er meer onderzoek moet worden ingezet.

Bij ons coassistenten is dat een ander verhaal, wij missen namelijk die jaren aan ervaring. Het resultaat: de sensitiviteit van een coassistent is bijzonder laag. Als een coassistent iets niet voelt, hoort of ziet betekent dat absoluut niet dat het er niet is. Ruizen, extra harttonen, crepitaties, gebroken ribben op röntgenfoto's; alles wordt vrolijk gemist. Laat je niet geruststellen door een coassistent die niks ziet of hoort, dat zegt absoluut niks.

De positief voorspellende waarde van een coassistent daarentegen is torenhoog; als een coassistent het hoort of ziet dan is het er, zeker weten. Als een test dezelfde sensitiviteit en specificiteit zou hebben als een coassistent dan zouden we deze in de praktijk absoluut niet gebruiken. Maar dat is dan weer het grote voordeel van een coassistent, die leert hopelijk nog wat bij. Dat doet die test dan weer niet.

Ook van Roos Kuiper