Even voorstellen

Een van de eerste lessen die ik leerde tijdens mijn coschap had niks met geneeskunde te maken, namelijk: De enige plek waar je je vaker voor moet stellen dan in het ziekenhuis is bij speeddaten. Daarna komt het ziekenhuis op een knappe tweede plek met het voorstellen aan de specialist, de aios, de verpleging, de anios, nogmaals de specialist, de patiënt, het bezoek van de patiënt, nogmaals de specialist, de secretaresse, de andere coassistenten en ten slotte nog de specialist. ‘Sorry heb ik me al aan u voorgesteld? Ik ben Roos, de nieuwe coassistent.’

Als je mij voor mijn eerste coschapdag had gevraagd hoe vaak deze zin mijn mond zou verlaten, had ik er mijlenver naast gezeten. Na drie weken coschappen had ik de smaak gelukkig goed te pakken, te pas en te onpas stelde ik mezelf voor. Lege kamer: ‘Hoi ik ben Roos’, de patiënt waar ik al een week voor zorgde: ‘Hoi ik ben Roos’, bewusteloze patiënt: ‘Hoi ik ben Roos’.

Het toppunt kwam halverwege de derde week, in de sportschool. Met mijn laatste restje energie had ik mezelf naar een lesje gesleept waar een nieuwe trainer op het punt stond om te beginnen. Daar ging ik: ‘Hey sorry heb ik me al aan u voorgesteld, ik ben Roos de nieuwe coassistent.’

Het was een lange dag geweest.