Blog Willem - Operatiekamer

Al een paar dagen kijk ik uit naar dit moment, de eerste keer dat ik tijdens mijn studie naar de ok mag. Voor mijn keuzevak over allergie heeft mijn docent geregeld dat we een dag mee mogen lopen met een kno-arts. De operatie zelf, een rhinoplastiek, heeft eigenlijk niks met allergie te maken, maar dat mag de pret niet drukken.

Om 9 uur ’s ochtends sta ik enigszins zenuwachtig te wachten voor de deur van het ok-complex op mijn twee groepsgenootjes met wie ik samen naar de operatie ga kijken. Helaas was ons nooit verteld dat je een pasje nodig hebt om het complex in te mogen, dus blijven we ongeduldig staan wachten voor de schuifdeur totdat er iemand langskomt die wél een pasje heeft.
Een kwartier te laat lopen we met zijn drieën ietwat ongemakkelijk de ok op, bang dat de chirurg het niet erg op prijs zal stellen dat we te laat zijn. Daarnaast maak ik me ook redelijk zorgen over mijn voorbereiding: zou deze man verwachten dat ik de hele anatomie van de neus uit mijn hoofd weet? Maar meteen nadat ik binnen ben gekomen, wordt het duidelijk dat ik me nergens druk om hoef te maken. Naast de twee coassistenten, operatieassistenten en een aios, valt het nauwelijks op dat er nog drie geneeskundestudenten zijn binnengelopen. Daarnaast is de chirurg veel te druk bezig met commentaar leveren op de patiënt die hij vanochtend heeft gezien, om überhaupt aan iemand vragen te stellen over de operatie die hij aan het uitvoeren is. Dat ik gisteren dus niet nog uren lang in mijn anatomische atlas heb gelezen, zal vandaag geen problemen opleveren.

Twee uur later loop ik niets wijzer, maar wel een ervaring rijker, het operatiecomplex uit. En ondanks het feit dat ik continu op mijn tenen achter twee coassistenten stond om nog een glimp van de operatie op te kunnen vangen, nu al pijn in mijn kuiten heb en een chirurg had die alleen maar over zijn patiënten aan het klagen was, kan ik niet wachten op mijn coschappen.

Willem                                                 

Meer blogs van Willem