Blog Nicole - Krankzinnigheid

Het is maandagochtend, ik zit het zoveelste gesprek met een patiënt te voeren als opeens twee politieagenten en een psychiater binnenvallen. Ze vragen of ik onmiddellijk op wil houden met dit gesprek en mee wil komen. Verbouwereerd laat ik de patiënt achter en loop ik gedwee mee. Ze zeggen niks maar lopen naar een andere kamer. Hier aangekomen vragen ze mij hoe ik het in mijn hoofd haalde met een patiënt te gaan praten?! Ik kijk ze vertwijfeld aan en zeg: ‘Dat mag toch als coassistent?!’ Ze vragen me waar die waan vandaan komt? Ik begin inmiddels in paniek te raken. Hoe kan ik deze mensen ervan overtuigen dat het écht zo is. Bovendien vertellen ze me dat het woensdag 8 januari 1999 is. Ik begin onrustig te worden en voor ik het weet lig ik op mijn buik, worden al mijn kleren van mijn lijf gescheurd, liggen er zes man bovenop me en verdwijnt er een injectie in mijn bil. Ik word in drie dekens gewikkeld terwijl mijn armen op mijn rug worden geklemd, ik zak versuft door de injectie weg en hoor de psychiaters nog net zeggen: ‘Hoe heeft het zover kunnen komen?’

Dit is natuurlijk geen realiteit voor mij, het is enkel een mooi voorbeeld dat vele psychiaters aan coassistenten vertellen, zodat die zich meer kunnen inleven in de patiënt. Eigenlijk verschilt het verhaal maar op enkele punten: patiënten denken dat ze de president zijn en werken voor het Witte Huis, maar ineens snap je hoe beangstigend het is en waarom deze patiënten ‘doordraaien’; ze zijn er heilig van overtuigd en gewoon niemand begrijpt dat het écht zo is! Het maakte grote indruk op me toen dit echt gebeurde.

Maar er gebeurde nog veel meer krankzinnigs: een jongeman die staat te dansen op muziek die alleen hij lijkt te horen, een vrouw die non-stop van 8.00 tot 2.00 uur over de gang heen en weer loopt, de depressieve vrouw met wie je medelijden krijgt door de wanhoop die van haar afstraalt waarbij je die wanhoop zo lijkt te begrijpen omdat dit medicijn echt de laatste hoop is op verbetering waarna in mijn laatste week blijkt dat ze die pillen helemaal niet slikt maar later weer stiekem uitspuugt, bang om de kliniek ooit te moeten verlaten… Of de vrouw van middelbare leeftijd die angstig in het hoekje van de spreekkamer staat met een oranje knuffelbeer in haar armen of de student die gevonden wordt op het dak van een sportvereniging en niet kan vertellen waarom hij stenen aan het gooien is, de kunstenaar die met zijn eigen ontlasting de muren van de separeercel beschildert of de man die ervan overtuigd was dat zijn stiefvader in mootjes gehakt wilde worden en met zijn samoeraizwaard in zijn huis klaar stond, een meid van mijn leeftijd die zo depressief is dat ze ondanks een niet-zelfmoord-op-de-afdeling-afspraak haar keel doorsnijdt…

Er gebeurt een hoop krankzinnigheid op de acute afdeling van de psychiatrie. Mijn tijd zit er inmiddels op, ik word vrijgelaten en vervolg mijn coschappen in Suriname…

Nicole