Blog Mona - Naakt

Verschrikkelijk vond ik het. Lichamelijk onderzoek met medestudenten oefenen. In het begin van mijn studententijd verkeerde ik in een verlate psychische fase van de puberteit. De onzekerheid over mijn lichaam: pukkeltje hier en minimaal vetrolletje daar. Bovendien was ik als mediterraan meisje ook erg jaloers op het onopvallende blonde beharingpatroon van de gemiddelde Nederlandse jongen. En dan nog veel aarzeling en stress over mijn onderbroekkeuze: voldoende bedekkend, echter ook niet iets wat mijn oma ook zou dragen. Daar stond ik dan. Ik voelde me zo naakt en nerveus in mijn Hema-‘lingerie’ tussen mijn medestudenten.

Je eerste patiënt blijft je altijd bij. Een gevangene onder bewaking is ook niet iets wat je snel vergeet. Ik voelde het ongemak van de jongen die zich uit moest kleden en door mij onderzocht moest worden onder het toeziend oog van twee politieagenten. Een paar patiënten later stond ik nog amper stil bij het ongemak van patiënten als overhemden, T-shirts, broeken, jurken en beha’s uitgetrokken werden. Het kwam soms voor dat tijdens de ochtendvisite onaangekondigd dekentjes werden weggeslagen voor lichamelijk onderzoek en onderwijsmomenten. Daar lig je dan als patiënt, een beetje naakt en oncomfortabel tussen een starende mensenmassa bestaande uit specialisten, arts-assistenten, verpleegkundigen en coassistenten.

Patiënt zijn betekent soms letterlijk en figuurlijk jezelf blootgeven. Je vertelt persoonlijke zaken omtrent je thuissituatie en geeft de meest intieme detailles weg over je lichaam aan een vreemde. Het consult is een hele happening voor de patiënt terwijl dit voor de zorgverlener gewoon een kwartiertje is van een drukke werkdag. ‘Naakt zijn’ in geestelijke of fysieke zin is een emotionele belasting. Vergeet de lessen professionaliteit en gebruik je gezond verstand en inlevingsvermogen voor de patiëntbejegening. En ook al is de huid het grootste orgaansysteem van het menselijk lichaam, wees daar zuinig op!

Meer blogs van Mona