Blog Kitty: Cultuurshock

Een citytour om ons over onze ergste cultuurshock heen te helpen, een Filipijnse simkaart kopen en dan een spoedcursus in het gebruik van het Filipijnse ov. De ‘vrachtwagentjes’, jeepneys genaamd, die overal rijden, stoppen waar ze maar langsrijden, als je maar op het juiste moment het juiste gebaar weet te maken en het juiste roept wanneer je er weer af wilt. Een kusgeluid maken of op het dak timmeren mag eventueel ook.

De palmbomen doen het goed rondom het huis waar ik met de andere zorgvrijwilligers woon, en daar is een reden voor. De temperatuur is hoog, de lucht vochtig en het wordt met de minuut warmer. Geen van ons is gewend aan dit klimaat en we zijn, door het verzoek ons formeel te kleden voor de voorstelronde in het ziekenhuis, allemaal te warm gekleed. Als we aankomen zijn keurig geklede verpleegkundigen zich in lange rijen aan het opstellen voor de weekopening. Patiëntenzorg? Even niet. Iemand gebaart naar ons dat we moeten aansluiten in een van de rijen en zo staan we een tijd lang onder de brandende zon. Dan wordt een gebed gelezen, de vlag gehesen en een aantal liederen gezongen. Er volgt een uitgebreide voordracht van de missie en visie van het ziekenhuis en tot slot worden we naar voren geroepen om ons voor te stellen.

De rondleiding door het ziekenhuis is heftiger dan verwacht. Het is er warm en vol en het is oud. Hoopjes mens liggen in grote aantallen op versleten stretchers. De verlosafdeling doet niet onder voor een volgepakt Paradiso. Momenteel liggen er 102 vrouwen met hun baby in deze zaal, vertelt het hoofd van de verpleegkundigen, die de rondleiding verzorgt. Ik kijk om me heen en tel zo gauw een bed of dertig, geen arts en twee verpleegkundigen. De vrouwen liggen met meerderen naast elkaar overdwars op bed of zitten ernaast met hun baby op de stretcher. Pff, wat een kraamperiode.

De kinderafdeling is niet veel beter. Gemiddeld drie kinderen per bedje met de ouders in een rijtje op een stoel ernaast. Het is moeilijk om te zien welke infuusvloeistoffen naar welk armpje lopen. Ik luister al niet meer naar het verhaal van het hoofd verpleging. Ik staar naar een moeder die zelf haar geïntubeerde baby beademt. De gammele monitor laat enkel de hartfrequentie van de baby zien. Heeft iemand een idee of deze beademing goed gaat?

Als laatste de Spoedeisende Hulp, Emergency Department, mijn station voor de komende weken. Eén grote ruimte met een paar rijen oude stretchers, waarop veelal magere patiënten en ernaast in alle gevallen een familielid. Naast het bordje ‘traumaroom’ hangt een christelijk kruis. Geen zorgen, mocht je deze ruimte niet meer levend verlaten, dan is er altijd nog heaven.

Als we het later in het huis over de geïntubeerde baby hebben vertelt iemand ons hoe twee weken eerder een moeder ’s nachts tijdens het beademen van haar baby in slaap is gevallen. Het meisje is overleden. Ik word er misselijk van. Ik kan me niet eens vóórstellen hoe erg het moet zijn om verantwoordelijk te zijn voor de ademhaling van je kind en erachter te komen dat je in slaap bent gevallen…

Kitty