Bloed, zweet en tranen

Laat ik bij voorbaat al zeggen dat je een beetje van viezigheid moet houden. Wil je de gynaecologie in, dan moet je niet vies zijn van onmiskenbare geurtjes, praten over menstruaties, vragen hoe het met iemands seksleven is en met een pokerface praten over dyspareunie met een vrouw die je oma had kunnen zijn. Er waren veel eerste keren. Eerste keer speculumonderzoek, uitstrijkje doen, transvaginale echo maken.

‘Daar is de blaas’, leg ik een jonge patiënte uit. En dan roep ik opeens heel erg blij: ‘Ik heb hem! Dat is de uterus.’ De gynaecoloog kijkt geamuseerd. Okay tone it down a notch. Dan doen we ook nog een vaginaal toucher. Ga met je vingers in de fornix anterior. Hij duwt met zijn hand op haar buik en duwt richting mij. Voel je het?, vraagt hij. ‘Ja!!’ Mijn ogen worden groot van verbazing. Het bleek een myoom te zijn. Wat vet!

‘Vindt u het goed als mijn jonge collega ook even voelt?’ ‘Natuurlijk’, glimlacht de zwangere patiënte. Mijn handen zijn een beetje koud, waarschuw ik haar alvast. ‘Oh ja, inderdaad! Kouder dan die van net.’ ‘Dat komt omdat ik veel harder werk’, grapt de gynaecologe. Fundushoogte conform amenorroeduur. Rug ligt links, hoofdje is ingedaald, zeg ik. ‘Laten we eens even kijken hoe de kleine bandiet ligt’, zegt ze, terwijl ze gel op de buik spuit. Ik hou mijn adem in. Goed gevoeld, knikt ze naar me. Vreugdemomentje.

Terug bij de verloskamers. Adem in, adem uit, zuchten, duwen, drukken, volhouden, PERSEN! Ik schreeuw fanatiek mee. In het begin voelt het heel raar maar gelukkig doet de verloskundige ook mee. We schreeuwen. We zuchten mee. ‘Ik heb echt het idee dat ik aan het poepen ben’, zegt de bijna-moeder een beetje verbouwereerd. En dat deed ze ook. Maar nee, dat maakte echt niks uit. Daar komt de baby. Een plas meconiumhoudend vruchtwater komt als een golfje mee, over mijn onderarm. Het maakt me niks uit. Ik houd het hoofdje vast met de verloskundige en we halen Daan eruit. Ik geef hem aan zijn moeder die inmiddels huilt. Mooi he? Ieders stille blik spreekt boekdelen. Ik glunder.

Dan nog de ok. Het moment dat de gynaecoloog opeens met zijn hele gewicht naar achteren gaat hangen en uit alle macht aan de buik trekt zoals je nog nooit hebt gezien. Het moment dat ze zeggen: en nu mag jij. Het moment dat je erachter komt dat je alleen de blaashaak mag vasthouden. En het moment dat je merkt dat het je echt helemaal niks uitmaakt, zolang je er maar bij mag zijn. Het moment dat de uterus wordt opengesneden. Het moment dat je niks hoort en dan opeens ‘weeeh, weeeh’. Het moment dat je je hand in de uterus mag stoppen en het keihard voelt samenknijpen. Het moment dat je de buik mag dichthechten van de gynaecoloog.

Dat zijn de momenten. En het mooiste moment? Dat gaat gepaard met veel bloed, zweet en tranen. Nieuw leven. Onbeschrijflijk mooi.