Babs Verblackt is freelance journalist. Onder andere werkte ze als China-correspondent voor Trouw en ooit was ze journalist bij Medisch Contact. Nu schrijft ze nog regelmatig voor de rubriek Media & Cultuur.
In De herinneringen die er nog zijn verhaalt Steph Jagger over de reis die ze maakte met haar moeder, wier geheugen door alzheimer hard achteruitgaat. Die reis door de Rocky Mountains voelt als een ‘laatste kans’ om alles over haar te weten. ‘Ik had mijn moeder nooit echt gezien, niet alles, niet in haar geheel. Dat besef, én het idee dat haar verdwijning al in gang was gezet waren te veel om te verdragen.’
Zeven lege huizen van Samanta Schweblin omvat zeven verhalen over schijnbaar alledaagse zaken. Een vrouw die ’s avonds de deur uitgaat om aspirine voor haar schoonmoeder te kopen. Een oude vrouw die vasthoudt aan haar lijstje met dingen die ze moet doen en ontdekt ‘dat zelfs als je op hoge leeftijd was, de dood een laatste zet nodig had’.
Bij dementie verwacht menigeen waarschijnlijk niet dat een patiënt daarover een boek zou kunnen schrijven. Alleen al daarom doorbreekt Wat je echt moet weten over dementie, het tweede boek van Wendy Mitchell, opnieuw vooroordelen.
In Wat we delen beschrijft Emilie Pine een dag uit het leven van Ruth en Pen. Ze wonen in Dublin, maar kennen elkaar niet. Ruth, een therapeute met een zelfstandige praktijk, wil die dag een beslissing nemen over haar relatie. Haar huwelijk loopt vast op het verdriet van ongewenste kinderloosheid en mislukte ivf-pogingen.
Hersenorkaan, zo ‘herdoopt’ auteur Ann De Craemer in haar gelijknamige boek haar depressie. Dat laatste woord vindt ze ‘een term als een bijlslag, omdat het afgeleide adjectief “depressief” te pas en te onpas wordt gebruikt en daardoor maskeert dat depressie een ziekte is, even ernstig als kanker. Het is kanker. Denkkanker, doekanker, levenslustkanker.’
