Meer van Annemarie Bosch

Met het grootste gedeelte van mijn assistentschap achter de rug, schrijf ik nu alweer mijn laatste column. Het zijn bewogen jaren geweest, waarbij ik veel kritische kanttekeningen met u deelde. Maar natuurlijk was er meer dan dat.

Mw. P. is psychogeriatrisch patiënte en komt uit het verpleeghuis. De familie vindt dat ze de afgelopen week is verslechterd en de verpleeghuisarts stuurt haar derhalve naar mijn ziekenhuis.

Bij mijn eerste bijbaantje in een slagerij leerde ik dat de verkoop afhankelijk is van het zelfvertrouwen waarmee je dat doet.

Huilend valt een collega mijn kamertje binnen. Ze heeft moeite met de werkdruk en voelt zich onzeker over elke beslissing die ze moet nemen.

Het is ongelooflijk druk als ik de dienst van mijn collega overneem. Na uren werken lijken de patiënten zich nog steeds ongeremd te vermeerderen en moeten velen helaas uren wachten op de spoedeisende hulp.

Volgens mijn collega’s wordt het tijd om aan een vervolgopleiding te denken.

Het lijkt een gewone donderdagochtend te zijn als ik begin met visite lopen. Maar niets is minder waar, blijkt als ik bij meneer D. binnenstap.

Ik heb avonddienst. Begeleid door het continue piepen van mijn sein, ren ik het ziekenhuis door. Ik verbaas me over de enorme werkdruk, bij een relatief klein aantal patiënten.

Eindelijk mag ik naar een congres. Een uitgelezen kans om van echte wetenschappers te leren en om te netwerken.