Netwerken

Eindelijk mag ik naar een congres. Een uitgelezen kans om van echte wetenschappers te leren en om te netwerken. Gewapend met het uitgebreide programma ga ik op pad. Tijdens de eerste plenaire sessie inventariseer ik mijn medecongresgangers. Voorin zitten grijze mannen in pak, achterin grijze mannen in trui. Mijn leeftijdsgenoten zijn een evidente minderheid. Om over het aantal vrouwen maar niet te spreken.

Ik ren de hele ochtend van sessie naar sessie en prop mijn hoofd vol met kennis, totdat mijn maag me naar de lunch trekt. Helaas lijk ik tussen de grijze mannen toch niet op te vallen. En mijn pogingen om bij te dragen aan beleefde conversaties over opera’s en vakanties in Basel zijn niet bepaald geslaagd.

Het congres was een groot succes. Ik heb veel geleerd. Maar het netwerken, dat is jammerlijk mislukt. Terug naar huis bedenk ik dat ik volgende keer toch echt beter mijn best moet doen. Zonder een netwerk kan ik een wetenschappelijke carrière wel vergeten. Ik deel mijn zorgen met mijn vriendinnen op onze maandelijkse meidendag. Gierend van het lachen verhalen zij ook over de ene na de andere mislukte netwerkervaring. Want of je nou pedagoge, econome of geografe bent, netwerken hoort er klaarblijkelijk bij. En wij jonge vrouwen, besluiten we, zijn daar nou eenmaal niet zo goed in.

Pas enkele weken later besef ik dat we het bij het verkeerde eind hadden. Wij zíjn juist een fantastisch netwerk. Bovendien gaat ons netwerk de komende jaren niet met pensioen. En daarvoor hoeven we niet eens op vakantie naar Basel.

Annemarie Bosch, de arts-assistent