Collega?s

Huilend valt een collega mijn kamertje binnen. Ze heeft moeite met de werkdruk en voelt zich onzeker over elke beslissing die ze moet nemen. Ze is slim en sociaal vaardig, maar de verantwoordelijkheid weegt haar zwaar. Er zijn veel patiënten en de turnover op de afdeling is hoog. Ze is bang om iets over het hoofd te zien. Zo ligt er nu op haar afdeling een patiënt met een milde hyponatriëmie. Ze twijfelt of dit berust op een SIADH bij het hoge urinenatrium. Ik probeer haar gerust te stellen en we nemen gezamenlijk het protocol Hyponatriëmie nog eens door.

Ik verzeker haar dat ze de meeste dingen over een maand of zes al een stuk makkelijker zal vinden: oefening baart immers kunst. En tot die tijd mag ze me altijd bellen. Even rustig een kop koffie en terug naar de orde van de dag.

Ook ik heb een patiënt met hyponatriëmie op mijn afdeling. Mijn patiënt is echter fors ondervuld en mijn collega van de nachtdienst had 0,5 liter 3% NaCl-infuus aangehangen, hetgeen natuurlijk niet veel verbetering had gebracht wat betreft de hypotensie en de tachycardie. Helaas vindt deze collega het onnodig om de ‘eenvoudige’ interne geneeskunde te overleggen met een supervisor. Hyponatriëmie wordt standaard met sterk zout opgelost, anemie met erytrocytenconcentraat, pijn met morfine, nierfunctiestoornissen kunnen wachten tot morgen en verwarde patiënten krijgen altijd Haldol.

Een paar weken later horen we dat de eerste collega ons zal gaan verlaten. Ze vindt het vak leuk, maar niet leuk genoeg om de druk te kunnen trotseren. En de tweede collega? Die zal hoogstwaarschijnlijk over een jaar of drie worden ingeschreven als medisch specialist.

Annemarie Bosch, aios