Druk

Het is ongelooflijk druk als ik de dienst van mijn collega overneem. Na uren werken lijken de patiënten zich nog steeds ongeremd te vermeerderen en moeten velen helaas uren wachten op de spoedeisende hulp.

Dan belt de afdeling met de mededeling dat mevrouw L. een saturatie van 70 procent zou hebben. Verontrust laat ik het reeds geïrriteerde SEH-personeel achter me om me naar de afdeling te spoeden. Daar tref ik de patiënte respiratoir insufficiënt aan op de stoel. De verpleging belt de familie, terwijl ik overleg met mijn supervisor en de anesthesioloog-intensivist bel.

Helaas, de intensivist heeft geen tijd en bovendien heeft hij geen ic-bedden vrij. Ik sta nog te vloeken als mijn collega binnenkomt voor de nachtdienst. Hij gaat gelijk aan de slag. Hij belt alle naburige ic’s en praat met de familie. Onder­tussen ga ik terug naar de SEH om de crisis daar te bezweren.

Twee uur later zien we elkaar weer, moe en bezweet. Ik heb de boel op de spoedeisende hulp redelijk onder controle en hij heeft na lang zoeken een plek gevonden op een ic in een ander ziekenhuis. De ambulance komt eraan en de familie is akkoord, ondanks begrijpelijke ontevredenheid vanwege de overplaatsing.

Dan belt de anesthesioloog-inten­sivist. Hij is klaar op de OK en blijkt nu wel een ic-bed te hebben. Wel wil hij de patiënte eerst zelf even beoordelen.

Ondanks al onze inspanningen is de inefficiëntie van onze zorg soms schokkend.

Annemarie Bosch, aios