Koesteren

Mw. P. is psychogeriatrisch patiënte en komt uit het verpleeghuis. De familie vindt dat ze de afgelopen week is verslechterd en de verpleeghuisarts stuurt haar derhalve naar mijn ziekenhuis. Ze is niet aanspreekbaar en heeft een rochelende ademhaling.

Ik constateer zowel een decompensatio cordis als een pneumonie en neem contact op met de longarts en de cardioloog. Helaas hebben beiden geen zin in deze medisch onaantrekkelijke casus; ze laten op zich wachten. Uiteindelijk meldt de cardioloog zich. Hij rapporteert een decompensatio cordis ten gevolge van infectieuze problematiek.

De longarts constateert vervolgens een pneumonie, maar stelt dat de prognose van patiënte wordt bepaald door haar cardiale situatie. Ondanks mijn aandringen willen noch de longarts, noch de cardioloog patiënte op hun afdeling opnemen. Beiden vinden het specialisme van de ander het centrale probleem bij deze patiënte.

Inmiddels ligt de vrouw in kwestie al uren op de Spoedeisende Hulp zonder uitzicht op een schoon bed en verzorging. De SEH-verpleging is geïrriteerd en meldt dat er niet langer plaats is voor deze vegetatieve dame. Nadat ik met de familie heb gepraat over onze verwachtingen en beperkingen in het beleid, plaats ik patiënte over naar onze afdeling Interne Geneeskunde.

Aan het einde van de dag loop ik bij haar binnen en tref een tevreden dochter. Een verpleegkundige heeft de tijd genomen om patiënte te wassen en ze is uitermate tevreden over die liefdevolle verzorging. Ik praat nog even na met de verpleegkundige, die mij uitlegt dat elk leven het koesteren waard is. Ook als het misschien niet meer te redden valt. Helaas zijn zulke mensen zeldzaam.

Annemarie Bosch, aios