Protocol

Ik heb avonddienst. Begeleid door het continue piepen van mijn sein, ren ik het ziekenhuis door. Ik verbaas me over de enorme werkdruk, bij een relatief klein aantal patiënten. Het grootste gedeelte van de avond ben ik kwijt aan logistieke zaken.

Zo constateert de verpleging van afdeling A dat de medicatielijst van patiënte L niet compleet is, omdat zowel de foliumzuur- als de vitaminetabletten niet door mijn collega zijn uitgeschreven. Mijn handtekening is noodzakelijk! De verpleging van afdeling B vraagt zich af waarom mevrouw V een glucose-zoutinfuus heeft gekregen als ze gewoon eet en drinkt. Welk protocol is dat?

Mevrouw K heeft digoxine nodig, bij decompensatio cordis op basis van atriumfibrilleren met een snelle ventriculaire respons, maar de verpleging weigert. Digoxine mag niet worden gegeven zonder bewaking. Dat is het protocol. Bij gebrek aan CCU- of MC/IC-bedden lukt het uiteindelijk om een telemetriebed te regelen op de afdeling Cardiologie - onder protest van de verpleging aldaar, want een tijdelijke opname voor digoxinetoediening valt buiten elk protocol. Ondertussen gaat mevrouw K, na twee uur discussiëren (!), cardiaal achteruit.

Op de SEH ligt de heer H. Zijn status is zoek. Helaas is alleen de portier geautoriseerd om mij persoonlijk met sleutels te vergezellen op mijn zoektocht, terwijl de heer H wacht. Onderwijl ontvang ik een telefoontje over patiënt S, mij totaal onbekend, met een glucose van 3,1 mmol/l. Dat deze patiënt zich daar prima bij voelt en graag een glaasje ranja wil drinken, doet er niet toe. Alle glucosewaarden onder de 3,5 mmol/l worden altijd doorgebeld.

Wij moeten ons blijven realiseren dat bij het leveren van goede zorg niet het protocol, maar de patiënt centraal staat. En dat vereist flexibiliteit.

Annemarie Bosch, de arts-assistent