Opleidingsplaats

Volgens mijn collega’s wordt het tijd om aan een vervolgopleiding te denken. Omdat niemand van ons ‘algemeen internist’ wil worden, maken we ons regelmatig druk over het bemachtigen van een schaarse opleidingsplaats voor het aandachtsgebied van onze keuze. Voor mij duurt dat nog enkele jaren, maar dat doet er niet toe.

We moeten ons tijdig verdiepen in de spelers in het veld. De toewijzing van opleidingsplaatsen voor vakken als nefrologie, oncologie en infectieziekten is immers een duistere zaak, waarbij het de kunst is om nog voordat de plaats vrijkomt al een toezegging van een opleider te krijgen – om vervolgens te hopen dat hij zich aan zijn woord houdt. En wie dat niet lukt, vist achter het net.

Dus sta ik op een promotieborrel vanuit mijn ooghoeken te gluren naar de opleider van mijn aandachtsgebied. Ik overweeg om hem aan te spreken, maar weet niet wat ik zal zeggen. Plompverloren aanspreken met de mededeling dat ik een opleidingsplaats wil, lijkt me niet de beste manier. Hij heeft duidelijk ook wel iets beters te doen dan met mij over koetjes en kalfjes praten. Net als ik al mijn moed bij elkaar heb geraapt, loopt hij weg van de borrel. Helaas. Ik zal op een volgende kans moeten wachten.

Het zou een stuk gemakkelijker, eerlijker en duidelijker zijn als opleidingsplaatsen, net als andere vacatures, gewoon op internet of in vakbladen stonden. En dan zou op basis van kwalificaties en het sollicitatiegesprek de meest geschikte kandidaat moeten worden aangenomen. Want wat heb ik aan een prima cv en goede beoor­delingen tijdens mijn opleiding, als mijn netwerkkwaliteiten onderontwikkeld zijn?

Annemarie Bosch, aios