Terugblik
1 reactieMet het grootste gedeelte van mijn assistentschap achter de rug, schrijf ik nu alweer mijn laatste column. Het zijn bewogen jaren geweest, waarbij ik veel kritische kanttekeningen met u deelde. Maar natuurlijk was er meer dan dat.
Ik heb geleerd over het vak, over mensen en vooral over mezelf. Het belangrijkste wat ik kreeg, is vertrouwen. Vertrouwen in mijzelf, in de natuur en in anderen. Vertrouwen dat ik weet wat ik moet doen als het reanimatiesein gaat. Het vertrouwen om ’s nachts een half uurtje op gedempte toon te praten met een bezorgde patiënt, maar ook het vertrouwen om te zeggen dat het me verdriet doet. Dat ik bewondering hebt voor die ene dame die zich dapper door haar chemo slaat, of dat ik me zorgen maak om die nonchalante man die zijn klachten liever voor zich houdt.
De geneeskunst is een prachtig vak. Er gaat geen dag voorbij zonder dat ik me erger of veel verdriet met iemand deel. Maar er gaat ook geen dag voorbij zonder te lachen en ook dat is heel bijzonder. Ik heb weinig tijd voor familie, vrienden, hobby’s of om gewoon niets te doen, maar anderzijds deel ik mijn leven zo intensief met vele anderen dat ik in één jaar meer indrukken opdoe dan een ander in een heel leven.
Ondanks het harde werken heb ik nog veel te leren en zal ik de komende jaren met veel liefde weer heel veel uren doorbrengen op de werkvloer. Misschien dat ik dan echt kan zeggen: ik ben een arts. En hopelijk ook een goede.
Annemarie Bosch,
aios
R.M. Groenteman
, BENTVELD
De stukjes van Annemarie Bosch geven mij de overtuiging dat zij een goede invoelende en verantwoordelijke arts zal worden.Zij heeft itt.tot collega Hermans de witte jas niet nodig als status teken, en probeert zich ook niet te profileren door af te ...geven op haar opleiders en deze belachelijk te maken.In mijn ogen is collega Hermans te narcistisch om op tijd tot zelfreflectie te komen ,zeker nu haar geschriften in de publiciteit bejubeld en zelfs verfilmd worden.Ik heb meer vertrouwen in de a.s. collega Bosch.