Warme melk

's Ochtends 7.30 uur aan de grote tafel tijdens de overdracht. Verhit van het harde fietsen en mijn haar nog halfnat, wrijf ik de laatste restjes slaap uit mijn ogen.

De tafel is omringd door witte jassen. Linksvoor zitten de specialisten. ‘De grote bazen zelf’, zoals de verpleging hen noemt. Het vaste ochtendritueel wordt inganggezet. Dr. A trekt peinzend aan zijn sik bij iedere patiënt die er wordt besproken. Dr. B rammelt onophoudelijk aan de lege kan koffie en kijkt met een opgetrokken wenkbrauw naar dat deel van de tafel waarachter de co’s gewoonlijk zitten. Ik zit er vandaag alleen en haal verontschuldigend mijn schouders op. Dan zwaait de deur open en komt dr. C met rasse schreden binnen. Vol overgave mengt hij zich in het gesprek. Rechtsvoor zitten de aio’s en daarnaast de agnio’s, kleiner van stuk én van voorkomen. Het zijn de ongeschreven wetten in de artsenkamer.

Even lijkt het hele gebeuren op een dispuut. Als aspi­rant verwerf je je plekje door de vervelende klusjes op te knappen en alles te slikken. ‘BH, BH’, riep een anesthe­sioloog laatst. ‘Bek houwe, briefje halen’. Ik kijk rond en vermoed dat de helft van de assistenten hun frustraties ooit zal botvieren op de jongere lichting.

Vandaag ga ik de fertiliteitspoli doen samen met een van de agnio’s. ‘Hé, ga es koffie halen’, luidt ze het spreekuur in. Dat ze zelf net een jaar haar diploma heeft, camoufleert ze met een naamkaartje waarop veel te groot ‘arts’ staat geschreven.

‘BH, BH’, mompel ik als ik naar het koffieapparaat loop. ‘Koffie met een flinke scheut melk, het liefste warme melk’, had ze gesneerd. Bij het koffiezetapparaat valt mijn blik op een rekje reageerbuisjes met opgewerkt semen. Hmmm, fertiliteitspoli was het, hé? Dat biedt perspectieven. Ik lees het etiket: ‘verkregen middels massage’. Interessant.

Een buisje meer of minder... Een flinke scheut melk, het liefst warm, had ze gezegd...

De piepende toon van het koffieapparaat doet me opschrikken. Ik pak de kopjes en loop glimlachend terug naar de spreekkamer. Met een gul gebaar zet ik het volste kopje onder haar neus. De geurende damp kringelt omhoog. ‘Geniet ervan’, zeg ik. ‘Haal je nog een kruk of blijf je liever staan?’, reageert ze. Slikken, denk ik.

Vandaag kan het me niet deren. Ik plof neer op de kruk naast haar en enkele ogenblikken later geniet ik van het moment dat ze haar laatste slok koffie achterovergiet - slikt, bedoel ik.

Maartje Katzenbauer