‘Kinderen zijn geen minivolwassenen’

Coassistenten kindergeneeskunde

Een coschap op de kinderafdeling betekent niet alleen kinderen behandelen. Je krijgt ook de ouders erbij, die soms zeker zoveel aandacht nodig hebben. Dat vergt medische en sociale vaardigheden.

‘Iedere dag, ieder patiëntje eigenlijk, is een uitdaging op de kinderafdeling’, vertelt Wim Drouven (23), vierdejaarsstudent geneeskunde aan de Rijksuniversiteit Groningen en coassistent bij het Universitair Medisch Centrum Groningen.

‘Kinderen zijn in mijn ogen geen minivolwassenen. Zij begrijpen niet zoals volwassenen wat jij als arts met ze wilt doen. Je moet ze helpen mee te laten werken aan het onderzoek. Dat vind ik een hele uitdaging. Maar als dat lukt, met bijvoorbeeld een grapje of een spelletje, geeft dat veel voldoening.’

Troosten
Het coschap kindergeneeskunde vraagt andere vaardigheden van artsen in spe dan een coschap op volwassen afdelingen, vindt Drouven. Niet alleen omdat het om kinderen gaat, maar ook omdat hun ouders er veelal bij betrokken zijn. ‘Eigenlijk behandel je hen ook een beetje. Ik weet nog goed dat een van mijn eerste patiëntjes met vage klachten binnenkwam. Eén minuut voor het spreekuur bleek uit de onderzoeken dat dit kind taaislijmziekte had. Dat vond ik bijzonder indrukwekkend. De professor nam ruim de tijd om alle informatie over dat ziektebeeld goed over te brengen. In zo’n gesprek wil je de ouders ook troosten. De toekomst van hun kind ziet er in één klap anders uit. Voor zo’n omslag moet je begrip tonen. Dat vraagt andere sociale en communicatieve vaardigheden, dan ik op andere afdelingen inzet’, vertelt Wim Drouven.

Meer verantwoordelijkheden
Die combinatie van medische zorg bieden en begripvol en sociaal zijn, is de reden waarom Marieke Korpershoek (26) na haar keuzecoschap de richting van kindergeneeskunde opgaat. Dit specialisme heeft haar hart gestolen. ‘De kinderafdeling heeft zoveel verschillende dimensies. Dat trekt mij aan. Het is een communicatieve vorm van geneeskunde, dat past goed bij mij. Het lijkt wat dat betreft wat meer op interne of huisartsgeneeskunde. Die specialismen beslaan ook een heel breed spectrum. Kindergeneeskunde is ook nog eens een heel gevarieerd coschap. Je ziet baby’s in de couveuse, maar ook pubers met een alcoholintoxicatie. Dat maakt je werkweek boeiend en afwisselend.’

Tijdens haar keuzecoschap in het ziekenhuis Gelderse Vallei in Ede heeft Marieke Korpershoek meer verantwoordelijkheden dan bij eerdere coschappen. Daar geniet ze van. ‘Op een gegeven moment was ik daaraan toe. Ik wilde graag al die opgedane kennis en vaardigheden inzetten. Het fijne van dit coschap is dat het heel resultaatgericht is. Kinderen komen soms doodziek, benauwd of met hoge koorts binnen. Binnen een paar dagen knappen ze op en vertrekken vrolijk naar huis. Dat maakt het dankbaar werk.’

Het prettige van het lopen van coschappen in een perifeer ziekenhuis, vindt Korpershoek, is de zelfstandigheid en de hoge mate van samenwerking met de specialisten en andere disciplines. ‘Je mag veel initiatief tonen en ik zie ook zelf veel patiënten. Dat is bijzonder. Juist als het om kleintjes gaat. Zo had ik pas een baby in de couveuse die na een voldragen zwangerschap gezond werd geboren, maar daarna steeds zieker werd. Ze dronk niet, was bijzonder slap en ging snel achteruit. Ik heb toen uitgezocht wat het allemaal zou kunnen zijn en binnen de artsengroep een presentatie gehouden. Een van mijn opties bleek het te zijn, ze had het zeldzame Prader-Willi syndroom.’

Nadeel
Zoveel als Korpershoek tijdens haar coschap behandelt en meepraat, zo weinig komt Wim Drouven aan bod in het UMCG. Dat heeft te maken met het academische karakter van het ziekenhuis, maar ook met de grote hoeveelheid coassistenten. Een nadeel in zijn ogen. ‘We zijn met zestien coassistenten en we zijn allemaal ambitieus en willen graag aan de slag. Uiteraard zijn er genoeg onderwijsmomenten, maar bij zo’n overdracht zitten we met zijn allen in een hoekje te wachten tot het voorbij is. Daarna racen we achter de specialist aan met wie je die dag meeloopt. Je hebt elke dag een andere specialist, dus kun je niet verwachten dat je echt contact hebt. Eigenlijk weten zij ook niet exact wat ik allemaal doe. Daarvoor is het te anoniem’, zegt Drouven.

‘Het is wel een heel boeiende afdeling want je hebt alle subspecialismen binnen de kindergeneeskunde binnen handbereik. Dat maakt het interessant.’ Toch ziet Drouven zichzelf geen kinderarts worden. ‘Mijn voorkeursspecialisme is chirurgie. Het liefst wel een tak waarbij je ook met kinderen te maken krijgt. Bijvoorbeeld bij kno zie je het hele brede spectrum van patiënten; kinderen, volwassen maar ook ouderen. Dat lijkt me bijzonder. Alleen kinderen behandelen, is niet mijn toekomst.’

Voor zijn collega in Ede geldt dat wel. Marieke Korpershoek is net begonnen aan haar arts-assistentschap op dezelfde afdeling. ‘Heerlijk. Dit past echt bij mij. Die combinatie van medisch, communicatief, sociaal en zelfs een beetje psychologie. Kinderen zijn zo weerbaar en flexibel, dat is echt mooi. Op de kinderafdeling is het werken met een lach en een traan. Soms is het aangrijpend als je een kindje met een zeer ernstige ziekte behandelt. Maar als je ziet dat zo’n patiëntje na een paar minuten weer lekker zit te spelen, relativeert het weer. In het begin van mijn coschappen voelde ik de verantwoordelijkheid als arts heel sterk. Alsof ik alles in één keer goed moest doen. Nu zie ik mezelf meer als onderdeel van het team en zorgen we samen voor de zieke kinderen die bij ons binnenkomen.’

Dana Ploeger

Deze boeken en sites raden coassistenten aan:

Websites