Ik, HPV-fan

Daar ga ik dan, het oncologiecentrum in. Niet in mijn vertrouwde witte jas, maar in burgerkleding. Ik ben hier als mezelf voor mezelf: vandaag ben ik patiënt.

Meteen ben ik kritisch. ‘Is de secretaresse wel aardig genoeg?’ ‘Goh, dat aquarium daar mogen ze ook wel eens reinigen.’ En: ‘Lekker, zo’n wachtkamer waar je elkaar aan zit te gapen, ahum.’

Dan komt er jonge lange slungel aanlopen, hij roept over het aquarium heen mijn naam. Ik kijk opzij met een blik van: ‘Hij is toch niet mijn arts hè? Zeker zo’n coassistent, en ik had nog zo gezegd dat ik die er niet bij wilde hebben.’ Een geruststellende blik van vriendin F. ontmoet de mijne.

Als ik de behandelkamer inloop zie ik iemand met ‘aios’ op haar borst. Mooi, denk ik, lange slungel wordt bij deze overbodig. Of hij achter het gordijn mag blijven staan. Nou vooruit, omdat hij zo aandringt.

Aios begint, ik kijk mee op het scherm. Fijn, kan ik zelf ook alles in de gaten houden. Na een paar minuten mag slungel de gynaecoloog halen. De gynaecoloog is een HPV-fan, heeft veel onderzoek gedaan. Meteen wil ik dat híj het biopt neemt. Ik hoef het niet te vragen, aios trekt zichzelf al terug. Ze zegt nog iets in de trant van ‘weinig ervaring’. Wat ben ik blij dat ik geen leek ben, dan had ze het waarschijnlijk wel gedaan. Voor mijn eigen lichaam wil ik alleen het beste. Lekker hypocriet om dat als co te zeggen, maar vandaag heb ik een andere rol.

Ooit heb ik geroepen dat als ik geen HPV had, ik mijn hoed op zou eten. Die hoed hoef ik nu niet meer op te eten, al had ik het nu misschien liever wel gedaan. F. knijpt in mijn hand en binnen 15 minuten staan we buiten. Ik was ook een ware HPV-fan, maar nu niet meer.

Naam auteur bij de redactie bekend

Meer publicaties in Ingezonden