Blog Sadaf: Drummersartrose
De Rotterdamse buitenlucht voelt op deze avond een speciaal soort fijn. Het is namelijk nog steeds vakantie en dat is voor ons geneeskundestudenten een schaars fenomeen. En zoals wij geneeskundestudenten gewend zijn proberen we ook deze tijd maximaal te vullen.
Hét perfecte moment om een flinke dosis cultuur op te snuiven bij de openluchtbioscoop. Hét perfecte moment om even niet aan geneeskunde te denken. Even helemaal niet.
In een overbevolkt Museumpark hebben een collega-geneeskundestudent en ik ons territorium geclaimd door twee plastic uitklapstoelen in de aarde te planten. Om ons heen slenteren relaxte Rotterdammers met zakken patat, glazen bier en jengelende kinderen naar hun eigen vierkante meter. Een plastic tas vol met diabetes wordt triomfantelijk voor mijn neus leeggekieperd. De zakken chips en popcorn, de donuts en de dropsleutels moeten ons even de colleges hart- en vaatziekten, diabetische voet en morbide obesitas doen vergeten. Ik trek er één open.
‘Lekker, he’ probeer ik nog.
Twee hamsterwangetjes knikken ja.
Twee zakken chips later kom ik even omhoog voor lucht. Het slenteren begint af te nemen en de Rotterdammers zoeken hun stoelen op. Langzaamaan wordt het ook donkerder en kouder. Het valt me op dat meer vrouwen dan mannen naar de wollen truien grijpen. Ik moet heel even denken aan een zelfstudieopdracht over bruin vet, maar duw net op tijd een donut naar binnen.
De film begint. De titel slaat in als een bom.
‘Deze film heet Whiplash! Weet je nog dat vaardigheidsonderwijs neuro-anatomie in de snijzaal, toen professor…’
Ik kijk hem boos aan.
‘O ja, nu even niet.’
Whiplash gaat gelukkig bijna niet over whiplash. Wel over muziek, jazz, drummen, idioot strenge jazz-docenten, ouders die je passie niet begrijpen, rare dates in obscure pizzatentjes, kortom helemaal niet geneeskundig. Gerustgesteld door de gedachte dat we iets héél cultureels aan het doen zijn, zak ik wat meer weg op mijn stoel. We kunnen dit wel.
Tegen het einde van de film ben ik zo zen, dat ik in slaap dreig te vallen. Ondanks de slaap in mijn ogen zie ik vanaf hier nog net het verlichte Erasmus MC-teken boven het witte scherm uitsteken. Een icoon in Rotterdam. De toren waar ik dankbaar zo veel van mijn tijd mag doorbrengen. En dan begint het toch weer een beetje te kriebelen.
‘Drummen kan niet goed voor je zijn’, begin ik. ‘Lijden drummers aan een soort drummersartrose denk je?'
De collega arts in spe begint te lachen.
‘Ik wist dat jij dit niet lang kon volhouden.’
Sadaf
