Voortgangstoets
Plaats een reactie‘Het is 9.00 uur, start van dit examen’, schalt het door luidsprekers. Daar zitten we weer, alle geneeskundestudenten van de hele stad in een zaal, vier uur lang.
Om 8.00 uur zaten we met het hele huis gezamenlijk aan het ontbijt. Geen snoozewekkers vandaag, maar de muziek vol aan, net als het koffiezetapparaat. We trekken dikke lelijke sweaters aan voor in de koude zaal en gaan de deur uit.
Eenmaal op locatie krijgen we van alle kanten reclamepotloden en puntenslijpers aangereikt. Ik heb na vijf jaar inmiddels een levenslange voorraad potloden verzameld.
Na in het woud van stoelen mijn plaats gevonden te hebben, pak ik mijn voedselverzameling uit, die niet onderdoet voor een kleine gezinspicknick. Het brein heeft brandstoffen nodig. Het gehoest in de zaal en geschraap van stoelen dat om de paar seconden zal klinken, begint.
En dan klinkt ook het startschot. Ik sla met frisse tegenzin het boekje met tweehonderd vragen open. Tweehonderd willekeurige vragen om te laten zien welke kennis ik opgedaan heb sinds mijn vorige toets. Een duidelijke manier van toetsen, zou je zeggen. Toch voelt het ook een beetje als een roulette.
Want naast kennis is iets anders nodig voor de voortgangstoets: strategie. Hoe vul ik hem in? Hiervoor schieten de cursussen als paddenstoelen uit de grond. Eigenlijk is het niet de bedoeling dat je leert voor de VGT. Het moet een momentopname zijn van jouw kennis op dat moment. Maar als de meesten leren, kan ik het beter ook doen. De VGT-norm wordt namelijk bepaald aan de hand van de score van mijn medestudenten. En mijn VGT-score bepaalt op mijn universiteit uiteindelijk wel of ik mijn artsendiploma krijg of niet. Waarmee het eigenlijk ook niet gek is dat we allemaal leren.
De VGT meet in principe losse feitenkennis. Voor mij is de kennis die ik paraat heb en weet te gebruiken binnen de context van mijn coschap, veel belangrijker dan het aantal vragen dat ik goed heb op een VGT. Een VGT zou ik graag willen zien als een beoordeling van mijn kennis, naast alle beoordelingen van mijn kennis op de werkplek.
‘Het is nu 12.30 uur, je hebt nog een halfuur voor deze toets’, klinkt opnieuw de schelle stem door de luidspreker. Even later lever ik mijn antwoordblad in. Het zit er weer op, tot over een kwart jaar. En dan volgt het leukste onderdeel van de VGT: de lunch erna met al mijn
vriendinnen die voor eens weer allemaal in dezelfde stad zijn. Het heeft ook zijn voordelen, die VGT.
- Er zijn nog geen reacties
