Uitje naar de uni

Inmiddels wordt ook het onderwijs van de eerstejaars Summa-studenten vrijwel geheel online verzorgd. Eigenlijk mogen we niet zeuren, aangezien we in september en oktober gemiddeld nog zo’n drie keer per week naar de universiteit mochten komen. Desondanks is het onderling alsnog één grote klaagzang, gedeelde smart is immers halve smart.

Doordat wij met slechts veertig studenten een opleiding vormen, kon er tijdens de eerste vakken nog aardig wat op de campus georganiseerd worden. Praktijkonderwijs ging door op locatie, terwijl hoorcolleges online plaatsvonden. Er was gezien de omstandigheden een goede balans tussen thuiswerken en op de universiteit studeren. Dit in tegenstelling tot de situaties van veel van onze vrienden, die vaak al maanden thuiszaten. Wij prezen ons dus al snel gelukkig als de opleiding die nog het minst onder de coronacrisis had te lijden. Echter, aan alle mooie dingen komt een eind, zo ook aan onze fysieke vakken.

De dalende trend in het aantal dagen op de universiteit werd begin november ingezet. In eerste instantie vond ik dat eerlijk gezegd best prettig. Na een onwijs drukke periode, waarin het zwaarste vak van het jaar aan bod kwam, was ik best toe aan een wat rustiger vaarwater. Toch sloegen de verveling en de behoefte aan het zien van studiegenootjes al gauw weer toe. Vervolgens werd bekend dat het huidige vak in zijn geheel online zou plaatsvinden, alle zeventien hoorcolleges lang. Daardoor is het wekelijkse aantal treinritjes naar de universiteit teruggebracht tot welgeteld één, maakt mijn espressomachine overuren en bevat mijn gloednieuwe bureaustoel al zo’n beetje een permanente afdruk van mijn achterwerk.

En toch, ondanks alle nadelen, is het mij opgevallen dat het gebrek aan les op de universiteit wel degelijk ook iets moois heeft voortgebracht binnen onze groep. Want die ene keer dat er wel een fysieke les staat ingepland, dan is het feest. Vol enthousiasme lopen we rond, bijna in extase, want ‘we mogen weer!’. En waar de meeste studenten normaal gesproken na afloop van een college gelijk naar huis gaan, blijven we nu – op anderhalve meter – juist nog even plakken. Koffie halen, buiten lunchen of gewoon even samen studeren. Het maakt eigenlijk niet uit wat, zolang er maar even gesocialized kan worden. Naar de universiteit gaan is nu echt een uitje geworden. Daarnaast leer je elkaar buiten het lokaal pas echt goed kennen, want tijdens een anamnese of lichamelijk onderzoek is het toch vooral goed opletten. Kortom, zo slecht bevalt de huidige situatie nog niet, al kijk ook ik vol verwachting uit naar de tijd dat er meer fysiek mogelijk is. Ik ben in de afgelopen vier jaar niet eerder zo enthousiast geweest om naar de uni te gaan.