Twee typen artsen

De wereld kent twee typen artsen, vertelde een ervaren verpleegkundige mij laatst. Je hebt artsen die hun patiënten bij naam kennen en artsen die hun zieke medemens als een nieuwe casus, een medische uitdaging of misschien wel een deel van hun dagelijkse routine zien, zonder daarbij de naam van hun patiënt te onthouden. Ieder zijn stijl, laat dat vooropstaan, maar ik nam me voor om hoe dan ook het type arts te worden dat wél de patiënten bij naam kent. Het idee om een nummer of diagnose in plaats van een persoon voor je te hebben, gaf me direct een onbehaaglijk gevoel. Na eindeloze jaren studie gevuld met het stampen van spieren, zenuwen en medicamenten met onmogelijke namen, zou er vast nog wel ergens in mijn hersenpan plaats zijn voor mevrouw Van Dongen of meneer Vreeswijk.

Sinds anderhalf jaar werk ik als vrijwilliger op de Ronald McDonald Daktuin, een binnenspeeltuin voor patiëntjes en hun broertjes en zusjes op de kinderafdeling van het ziekenhuis. Ook voor de ouders is het een plek om tot rust te komen, even weg uit die medische gevangenis waar zij en hun kind ongevraagd in terechtkomen. Het is middag en mijn vaste dienst begint. Twee ouders komen aan met een klein, bleek maar vrolijk jongetje. De ouders spelen met hun kind, maar na een tijd zie ik dat zij behoefte hebben aan koffie en een rustig gesprek met elkaar. Dit is voor mij het moment om in te grijpen.

Voorzichtig sluit ik me aan bij het fantasiespelletje van het kind. Langzaam maar zeker ontdooien we allebei en binnen de kortste keren is een mooie vriendschap ontstaan. Uren speel ik met het ventje. Talloze keren gaan we van de glijbaan af, we schommelen, bouwen treinen, bakken plastic eitjes, aaien knuffels, laten ballen in alle vormen en maten rollen over de vloer en rennen er samen achteraan. De tijd vliegt en de lach van het kindje doet me de wereld om ons heen vergeten. Ik krijg zelfs de bijnaam ‘Jaja’, die wel tien keer per minuut door de speeltuin galmt.

Als het aan het einde van mijn dienst tijd is om de speeltuin te sluiten en een kort tekstje voor de overdracht te schrijven, begin ik enthousiast. ‘Heerlijk gespeeld met ...’, opeens loop ik vast. Mijn hersens kraken, maar ik kom er niet uit. De hele middag zijn we een team geweest en hebben we de grootste lol gehad, maar het is me compleet ontschoten hoe mijn nieuwe vriendje heet. Ik baal van mezelf en op de fiets naar huis blijf ik mijn best doen om de naam van het kind naar boven te halen. Na een tijd geef ik het op en besef ik dat je blijkbaar niet zelf kiest welk type arts je wordt. Het spijt me kereltje, maar Jaja kent jouw naam niet meer.