Medische missers

Ik kan me niet voorstellen dat ik een voorspelbare baan zou hebben. Het mooie van de geneeskunde is dat je nooit precies weet wat die dag op je pad komt. En soms heb ik ook daadwerkelijk het idee meer mee te maken dan vrienden die de hele week op kantoor zitten. Dit is denk ik ook een van de redenen waarom er zoveel ziekenhuisseries en medische programma’s op televisie zijn. De medische wereld is onvoorspelbaar, afwisselend en soms ook spannend.

Helaas heeft de studie mijn liefde voor medische televisieseries behoorlijk veranderd. Hoe verder ik in mijn studie kom, hoe meer ik me stoor aan medische missers in deze series.

Voor de medestudenten die nog ongestoord genieten van deze series, wil ik waarschuwen voor de rest van deze blog. Er bestaat namelijk een kans dat na lezing ook jij je gaat storen aan de medische missers, en ik dus jullie kijkplezier van ziekenhuisseries heb verziekt.

Een van de veelvoorkomende medische missers in de televisiebranche, is te zien bij het op de kap nemen van een patiënt om deze te beademen. Dit ziet er in het echt namelijk makkelijker uit dan het is. Het is een kunst om de kap zonder luchtlek om mond en neus te drukken, met daarbij goede binnenkomst van de lucht in de luchtwegen. In de series wordt het kapje echter zachtjes tegen het gelaat gedrukt, waarbij bovendien de beademingsballon in een overenthousiast ritme wordt ingedrukt: in real life zal de patiënt deze manier van kappen waarschijnlijk niet overleven. Ook zien we mensen voor het minste of geringste geïntubeerd worden. Dit lijkt bovendien zo gemakkelijk te zijn, dat de eerste de beste coassistent dit kan, terwijl er in ziekenhuizen een specialist aan te pas moet komen.

Verder zie je in veel series dat ‘de artsen’ hun handen wassen voor ok zonder mondkapje op (druk pratend over hun privéproblemen). Ik begrijp dat het gemakkelijker voor de serie is om een gesprek tijdens het wassen te voeren zonder mondkapje, zodat de acteur herkend kan worden en de tekst verstaanbaar blijft (gebrom vanachter een kapje is ook maar niks). Maar toen een medestudent dit een keer op ok deed, moest hij gewoon weer opnieuw beginnen met schrobben, deze keer mét mondkapje op, en waren de wachtende chirurgen niet heel enthousiast over zijn manier van wassen.

Ook lijken naaldhakken de ziekenhuisklompen vervangen te hebben. Natuurlijk staan hakken eleganter, maar in het ‘echte’ leven zijn de artsen met naaldhakken een veel zeldzamer fenomeen. Verder staan de ok-pakken mij helaas veel minder flatteus dan ik in de televisieseries bij de acteurs zie. En blijven de acteurs er bijzonder fris en fruitig uitzien, ondanks een 24-uursdienst.

Verder heb ik nog nooit een arts al zijn frustraties op een patiënt zien botvieren, zoals dr. House kan doen. Of artsen openlijk ruzie zien maken in de hal van het ziekenhuis. Daarbij lijken de liefdeslevens van de echte artsen (gelukkig) toch iets minder turbulent dan in de series.

Bovendien lijkt het leven van een arts in de series nog gevaarlijker en heldhaftiger dan in werkelijkheid. Zoals de verscheidene schietpartijen of aanslagen op artsen, brandende of overstromende ziekenhuizen en alle artsen die op een andere manier gewond raken in en om het ziekenhuis. Dit soort gevaren heb ik nog niet tijdens mijn coschappen meegemaakt en ik hoop dat me dit ook in mijn verdere carrière bespaard zal blijven.

Ook filmmakers snappen niet altijd dat sommige dingen gewoon niet kunnen. Zodoende heb ik eens met vriendinnen een romantisch einde van een film verpest door verontwaardigd commentaar te geven, dat iemand die doodgebloed is door een schotwond echt geen hartdonor kan zijn van de zoon van zijn geheime geliefde. Dit werd me niet in dank afgenomen (‘Je hebt de film verpest!’).

Daarom heb ik een nieuwe manier van kijken van medische series ontwikkeld. Namelijk door samen met andere kritische medestudenten de nieuwste medische afleveringen te bekijken. Alle medische missers worden gedurende een aflevering benoemd en becommentarieerd. Hierdoor houden we elkaar scherp en zo kan ik ook weer genieten van deze ziekenhuisseries.