Later, als ik groot ben

‘En, weet je al wat je later wilt gaan doen?’ Een vraag die mij wekelijks wordt gesteld. Een onderdeel van medische smalltalk voor dummies.

Als ik deze vraag krijg, moet ik toch altijd een zucht onderdrukken. Altijd hetzelfde riedeltje met om de paar maanden nét een ander antwoord. De sporadische gedachte dat ik überhaupt niet weet of ik wel in de artsenwereld thuishoor en dreig te stoppen, houd ik dan maar even voor mezelf.

Begrijp me niet verkeerd, ook ik stel deze vraag regelmatig aan medeco’s. Het geeft je een beter beeld van de ander. Althans, dat denken we. Eigenlijk denk ik dat we in ons hoofd al een beeld hebben gevormd van de ander en onze verwachtingen willen spiegelen. We willen het antwoord horen dat we onbewust met onze vooroordelen al hadden bedacht. Daarom kijk ik nu goed naar de reactie van de vraagsteller. Komt er een ‘oh?’ Zijn ze verbaasd over mijn toekomstplannen? Of vinden ze dit wel bij mij passen? Toch vervelend, dat ik hoop op een aanmoediging van iemand die ik hoogstens een paar weken ken.

Als ik later groot ben wil ik gelukkig zijn. En u? Is dat bij u al gelukt?