Blogs
Trude Slinger
2 minuten leestijd
Blog

Keihard werken en niets bereiken

2 reacties

Ik weet niet hoe jouw theorielessen eruitzagen, maar die van mij hadden ongeveer deze opbouw: symptomen – diagnose – behandeling, heel af en toe aangevuld met de prognosecijfers. Of het nou over cardiologie ging of over gynaecologie, over hematologie of over chirurgie; we begonnen met de klacht en eindigden met wat daar als dokter aan te doen. Toen (twee jaar geleden) klonk dat logisch, nu vooral optimistisch. Want in dat kleine jaar dat ik probeer een steentje bij te dragen in de kliniek, heb ik al meer dan vaak ervaren dat het riedeltje stopt bij ‘diagnose’ en je als dokter niets kan doen. Of wel iets, maar zonder resultaat. Ik vind dat moeilijk.

Onlangs werd ik in m’n eentje naar een patiënt gestuurd, als consult vanuit de psychiatrie – patiënt was dus voor een somatische ziekte opgenomen. Ik had zijn kamer amper betreden of het voelde al alsof ik voor de leeuwen werd geworpen. Zo’n drie kwartier later stapte ik weer naar buiten; opgelucht voor het moment, maar ook met de gedachte dat dit vanaf nu ‘mijn patiënt’ zou zijn…

Iedere dag ging ik bij hem langs. Soms een halfuur, soms anderhalf uur. Korter lukte niet. Initieel zag ik er steeds als een berg tegenop. Iedere keer hetzelfde verhaal, met heel, heel veel externalisatie en negativiteit richting andere zorgverleners. Hoe ga je daar nu mee om? Ik had werkelijk geen idee en het voelde alsof ik maar gewoon wat deed. ‘Mindbased’ in plaats van evidencebased. Toch bleef ik gaan, iedere dag met een beetje meer moed en liefde. We vonden een manier om meer naar de positieve dingen te kijken, want veel dingen gingen ook wél goed. Ik zag hem ook echt opknappen; van een fysiek hoopje ellende werd hij weer mens. Althans, dat was mijn visie op de ontwikkelingen. Samen maakten we plannen om de depressieve gedachten de baas te worden en stelden we doelen om de angst te overwinnen. Hij behaalde ze stuk voor stuk. Maar ik was de enige die daar blij mee leek te zijn. Tijdens de laatste keer dat ik hem zag, probeerde ik het nog één keer. Hij had me de dag daarvoor verteld dat hij graag nog één specifiek doel wilde behalen in het ziekenhuis en in de verpleegkundige rapportage had ik gelezen dat dat was gelukt. Ik stapte binnen met glimlach en compliment, maar kreeg terug: ‘Het was bittere noodzaak.’ ‘Maar’, reageerde ik, gevolgd door te herhalen wat hij me gisteren had verteld. ‘Goed dan, als jij dat wilt: het was geweldig. Zal ik er ook nog bij lachen?’ Tja, daar zat ik dan, met een mond vol tanden. Ik had uren met hem gespendeerd, zoveel goede hoop gehad en dit was het resultaat.

De werkelijkheid wordt door patiënten soms zo anders beleefd dan hoe ik hem zou willen zien. Mijn doktermodus is nog lang niet uitontwikkeld. Helpen, beter maken, dat is wat ik wil, maar wat lang niet altijd kan. Soms voeg je als arts (in spe) gewoon niets toe.* En zoals ik al zei: ik vind dat moeilijk. 

* De beschreven patiënt was somatisch wel opgeknapt, maar dat was natuurlijk niet primair waarvoor ik vanuit de psychiatrie bij hem langs ging.

lees ook
Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Marthe Kommers

    Co assistent, Amsterdam

    Hee Trude!

    In deze tijden van minder doen dan ik zou willen, ben ik bij de blogs van Arts in Spe terecht gekomen. Tussen de vele verhalen van co-assistenten en studenten vind ik jouw stukjes erg leuk! De humor, het sarcasme en inderdaad de kritisc...he noot. Cool!

  • Marthe Kommers

    Co assistent, Amsterdam

    Hee Trude!

    In deze tijden van minder doen dan ik zou willen, ben ik bij de blogs op deze website terecht gekomen. Tussen de vele verhalen van co-assistenten en studenten vind ik jouw stukjes erg leuk! De humor, het sarcasme en inderdaad de kritisc...he noot. Cool!

 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.