In ons bloed

Geconcentreerd ben ik bezig om de leads van de ecg op te plakken bij een patiënt. Nog net niet met het puntje van mijn tong tussen mijn lippen van ingespannen concentratie, probeer ik de draden uit elkaar te houden die keer op keer in de knoop gaan. Nét als ik in een onmogelijke positie over de patiënt gebogen sta, gaat mijn pieper af. Het scheelt niet veel of ik verlies van schrik mijn balans.

Ik word dringend verzocht om op de afdeling Hematologie een hartfilmpje te gaan maken van een patiënt. Deze afdeling geeft me altijd een dubbel gevoel. Daar liggen haast de ziekste patiënten van het ziekenhuis, zonder weerstand en met kanker. Aan de andere kant is het een plek waar mooie en diepe gesprekken kunnen ontstaan in een fractie van een seconde. Het gaat er vaak om leven en dood.

Ondanks de eindeloze voorzorgsmaatregelen, de penetrante geur van handalcohol en de maanpakken waarin de verpleging soms loopt, is de sfeer op de afdeling huiselijk. ‘WE ZULLEN GOED VOOR U EN UW BLOED ZORGEN’ staat op een zelfgeknutselde poster aan de balie.

In de verte zie ik mijn patiënt al liggen. Ik herken haar van vijf weken terug. Toen lag ze hier ook. Een vrolijk mens. Bij binnenkomst vraag ik hoe het met haar gaat, haar kuren, haar prognoses en nieuwe medicatie. Ze vindt het allemaal prima zolang de artsen genezing als einddoel houden. De verpleging is ontzettend lief voor haar, haar bed ligt goed en ze krijgt genoeg bezoek, zegt ze. Bij die laatste opmerking slaat het gesprek om. Er is toch wel één ding wat haar behoorlijk dwars zit hier in het ziekenhuis. Ze heeft het al aangekaart, maar niemand kan haar ermee helpen. Ik word haast hoopvol. Zou ik misschien iets kunnen betekenen voor deze doodzieke optimist? Het hoge woord komt eruit. Die verschrikkelijke parkeerkosten! Wat zijn ze ellendig hoog, tientallen euro’s per week kost het haar man. Dat gaat toch niet langer zo, wat een gezeik zeg! Hoe durven ze dat te vragen? We hebben toch geen geldboom in de achtertuin? Zo ratelt ze tien minuten vol. Als ze stilvalt zeg ik met een glimlach: ‘Zo, is het eruit?’ Ze lacht weer.

Een plotselinge oproep om naar de hematologie te gaan, hoeft niet altijd ellende of diepgang te betekenen. Soms is zeuren over de parkeerkosten ook even lekker en relativerend. Zeuren zit ons uiteindelijk in het bloed.