Snorkelen in Egypte

Hij is de enige patiënt in de wachtkamer. Als ik zijn naam roep, zie ik hoe enorm de man eigenlijk is. Hij moet bukken voor iedere deuropening en door zijn omvang is het voor hem moeilijk vrijelijk te bewegen.

Mijn enthousiaste groet wordt niet beantwoord. De norsheid in zijn blik maakt dat ik niet meteen een gesprek start. Hij loopt mee naar de spreekkamer en ontbloot daar zijn bovenlichaam. Zijn armen werken niet mee. Normaliter helpt zijn vrouw hem daarbij, vertelt hij. Vandaag niet, ze is er niet.

Zonder meer woorden te gebruiken dan nodig, zegt hij dat zijn bloeddruk wel hoog zal zijn. Ik stel hem gerust. Met een heel diepe inademing verandert de blik in zijn ogen, zijn stem breekt. Het is niet de eerste keer dat ik het meemaak. Zodra patiënten gaan liggen, zijn ze opeens heel kwetsbaar. Door de oncomfortabele onderzoeksbank in de veel te koude kamer waar ze zonder kleren liggen, bezorgd over hun gezondheid.

Ik breek het ijs door te proberen hem zo goed mogelijk te leren kennen in de korte tijd die we samen hebben. We praten over zijn gezin, zijn boot en zijn allergrootste droom om ooit te varen naar Egypte en daar te snorkelen.

Zodra de onderzoeken afgerond zijn, stopt hij met praten. Hij staat op en terwijl hij in ademnood verkeert, rommelt hij zijn hele tas door. Een paar minuten later vindt hij wat hij zocht. Hij kijkt me aan en zet een filmpje aan op zijn tablet. Tranen rollen over zijn wangen. Ik zie zijn vrouw, zijn kind. Varend op prachtig blauw water, genietend van het leven. Je zou bijna de bedekkende muts van zijn vrouw over het hoofd zien. Vijf maanden geleden heeft hij afscheid genomen van zijn allergrootste liefde. Ze kon niet meer. Op de Amsterdamse grachten brachten ze hun laatste dag samen door. Ik bijt op m’n lippen om de prikkende tranen te bedwingen.

Voordat we het weten zijn we een halfuur verder. De arts haalt hem op. Ik zeg hem dat ik van harte hoop dat hij nog eens zal snorkelen in Egypte. Hij wenst mij hetzelfde toe.

Eerder die dag vroeg een collega hoe ons dat geleerd wordt op de studie, omgaan met emoties in de spreekkamer. ‘Gewoon’, reageerde ik afgeleid. ‘Empathie tonen, maar wel professionele afstand bewaren.’ 

Ik denk dat ik nog even moet oefenen.