Horen jullie mij wel? 

De afgelopen weken waren net een achtbaan. Eerst huppelde ik nog rond als coassistent in het ziekenhuis, maar tijdens de eerste twee weken van mijn coschap chirurgie kwam de crisis al akelig dichtbij. Eerst werd ons de toegang tot de SEH ontzegd, daarna werden veel electieve operaties geannuleerd. De genadeklap voor het coschap kwam toen we door dreigend materiaaltekort niet meer bij de operaties aanwezig mochten zijn. Op een donderdagavond kregen we een mailtje: ‘Jullie worden niet meer verwacht op je stageadres.’ Dat hakte er even in.

Van een 55-urige werkweek naar helemaal niets… Langzaam ging ook de horeca dicht en een vakantie boeken zat er niet meer in. Vrienden van mij gingen hard aan het werk op corona-afdelingen of kwamen thuis te zitten door het dichtgooien van de culturele sector.

Als risicopatiënt kon en mocht ik niet gaan helpen, het zou te gevaarlijk zijn voor mijn eigen gezondheid. Dat deed ontzettend veel pijn. Ik vulde mijn dagen met wandelen, puzzelen en boeken lezen. Het was moeilijk om afstand te nemen van de zorg, maar ik raakte eraan gewend.

Plots heb ik nu weer een veertigurige werkweek als student! Een paar weken geleden kwam er ook voor masterstudenten een mogelijkheid om onderwijs te volgen. Online. Aangezien we niet weten wanneer we weer mogen starten met de coschappen, leek dit me wel een mooi moment om mijn kennis te vergroten. Ik meldde mezelf aan en voilà: een nieuwe dagbesteding was in de pocket!

Een paar jaar geleden was onlineonderwijs niet eens mogelijk, het was gewoon geen optie. Nu krijgen we college van verschillende docenten en is het onderwijs nog steeds heel interactief. We kunnen elkaar zien, we praten, chatten met dertig studenten tegelijkertijd of worden opgedeeld in kleinere groepjes. Af en toe zien we op de achtergrond een kat lopen of zwaaien we naar het zoontje van de docent.

Er is wel een nadeel aan al dat thuiswerken: de wifi trekt het hier zeer slecht. Regelmatig loop ik met mijn laptop in de hand door mijn kamer op zoek naar het beste signaal, terwijl ik door de microfoon vraag of iedereen mij goed kan horen. Ik denk dat ik de zin ‘Horen jullie mij?’ nog nooit zo vaak heb gezegd als in de afgelopen weken. Als ik geen respons krijg gaat mijn zoektocht weer verder. Geen wifi is geen optie...

‘Kunnen jullie mij wel horen?’ Ik schrik wakker. Het is half negen: een nieuwe collegedag is begonnen.