Even erin komen
Plaats een reactieKen je dat gevoel nog dat je misschien, net als ik, had op de middelbare school, wanneer je na een vakantie waar geen eind aan leek te komen ineens weer moest beginnen. En dat niet alleen: je moest ook een klas hoger, dat betekende een hoger niveau, sneller tempo, noem maar op. Hoe ging je dat allemaal doen nadat je zes weken lang onderuitgezakt had gezeten op een strandstoel? Die kennis was toch helemaal tot in je tenen weggezakt?! Uiteindelijk kwam het altijd wel weer goed, dat herinner ik mij ook wel. Je kreeg een weekje de tijd om er even in te komen en voor je het wist had je het kunstje weer te pakken.
Echter, precies datzelfde gevoel overvalt mij (na een vakantie van drie weken) ook aan alle kanten. Huh, hoezo moet ik straks ineens beginnen met werken? Ik weet toch helemaal niets meer? Hoe zet ik ook alweer een hechting, waar zit je fibula ook alweer en hoeveel is 2+2? Zoiets zeg maar. Die ‘wenweek’ die je op de middelbare school kreeg, daar is nu geen sprake van. Met een beetje pech sta je op zo’n eerste werkdag na de vakantie tot over je oren in de toestromende patiënten, en die verwachten natuurlijk wel van je dat je het verschil weet tussen links en rechts op z’n minst.
Uiteindelijk is het ook op die eerste dag na de vakantie weer goed gekomen. Er werd met succes gehecht, een zondagsarmpje gereponeerd, gegipst, noem maar op. Tot ik de heup van mevrouw X wilde onderzoeken (die was namelijk uit de kom). Mevrouw gaf geen kik en ik vond haar al zo’n bikkel. Tot ze na een poosje zegt: ‘Dokter, het gaat om de linkerheup hè?’ Terwijl ik met haar rechterheup en een mond vol tanden sta. Ach, even erin komen.
Meer van Loes- Er zijn nog geen reacties