Dokter Bibber

Het is 2.37 uur 's nachts. Trillend als een rietje sta ik op mijn benen. Mijn gezichtsveld is niet helemaal scherp meer. Kleine sterretjes en zwarte vlekjes zweven voorbij. Mijn handen tintelen. Ik voel me licht in mijn hoofd en het zweet loopt over mijn rug. Met een lichte braakneiging vraag ik me ernstig af waar het dichtstbijzijnde toilet is, en of ik dat überhaupt nog wel ga halen.

Iemand vraagt of het goed met me gaat, maar de woorden komen als een warrige soep uit mijn mond. Dit gaat niet zo lekker: menig student herkent zich misschien in mijn lichamelijke situatie... maar rara waar ben ik? Je zou denken dat ik een leuk feestje achter de rug heb, maar helaas. Ik sta op de spoed: kijkend naar een gapende buikwond waar pus in alle kleuren van de regenboog uit lekt. Patiënt kreunt van de pijn wanneer zo'n beetje de hele hand van de chirurg in dat gapende gat verdwijnt. Of ik even een bakje wil pakken om de prut op te vangen vraagt de chirurg. Liever houd ik het bakje zelf, maar met een trillend handje doe ik een poging wat te assisteren. Missie mislukt natuurlijk: prut overal. En ik? Ik loop zonder een woord te zeggen naar de wc. Twintig minuutjes, een avondmaaltijd lichter, en heel wat peptalks verder voel ik mij stabiel genoeg om naar het keukentje te lopen. Even drie liter ranja tanken, nu snap ik eindelijk het nut van deze zoete meuk die altijd overal te vinden is in het ziekenhuis... Kennelijk ben ik dan toch niet de enige die het slachtoffer is geworden van de beruchte flauwte. In de opleiding heb ik ze al vaak gezien: studenten die bij bosjes neergingen toen we voor het eerst naar de snijzaal mochten. Coassistenten die op ok moesten 'uitstappen', of dat punt al ver voorbij waren en gewoon neervielen zonder iets te zeggen. Je hebt er zelfs co’s tussen zitten die flauwvallen bij een infuusje of ruggenprik. Ik, met mijn stoere praatjes, ben vijf jaar studie echter altijd ongeschonden doorgekomen. Ontwrichte ledematen, bloederige ok's, necrotiserende wonden: nooit had ik ergens last van. Moge het duidelijk zijn dat dit een klein deukje in mijn zelfvertrouwen heeft gegeven.

De ranja doet gelukkig snel zijn werk. Ik vertrouw mijn benen weer en de zwarte vlekken zijn bijna weg. Even overweeg ik gewoon naar huis te gaan, ze bekijken het maar. Ik durf simpelweg de chirurg niet meer onder ogen te komen... Een coassistentje die flauwvalt bij de eerste beste buikwond die even gespoeld moet worden: ik hoor hem al lachen.

Lachen deed ie inderdaad, maar bemoedigend kreeg ik van hem te horen dat het de besten overkomt.

En terwijl ik nog half bibberend op de kruk zit bij te komen van wat mij net overkomen is, komt de volgende patiënt binnen met een bloederige hoofdwond. Of ik die wil hechten? Paniek, ik zie de wond en ben onmiddellijk bang opnieuw flauw te vallen. Ter plekke vraag ik mijzelf af waarom ik überhaupt dokter wilde worden. Morgen schrijf ik me in voor rechten, besluit ik in a split second, wanneer ik de chirurg met zijn pincet in de huidflapjes zie prikken. Maar voordat ik kan vluchten, heeft hij me in de gaten. 'Loesje ik blijf erbij, maar jij gaat dit even zelf doen.’ Ik verman me, slik de paniek (en maaginhoud) weg en begin met bibberende handjes de bebloede huid aan elkaar te hechten. Ondanks dat de varkenspoot toch anders aanvoelde gaat het verrassend goed. Na vijf minuten ben ik uiterst geconcentreerd aan het zoeken naar geschikte plaatsen voor mijn hechtingen, praat ik een woordje Spaans met de Spaanstalige patiënt en steek ik de draak met de chirurg die het verschil tussen haar en hechtdraad niet kon zien. Ik ben blij dat deze chirurg de hechtspullen mijn bibberende handjes in duwde en mijn beroepskeuzetwijfels weer wist weg te nemen. Ik voelde mij ondanks het flauwvalincident toch weer de levensreddende held. De patiënt kon, dankzij zijn volle bos zwarte haren, de kwaliteit van zijn hechtingen toch niet goed beoordelen… En de chirurgen op de spoed? Die schudden waarschijnlijk lachend hun hoofd als ze denken aan dat zielige co'tje die zo graag dingen wilde leren maar die toch nog een lange weg te gaan heeft voor ze geen Dokter Bibber meer is.