Blog Sadaf: Zorgstage

‘Heeft u ook nog een luchtje dat u wilt opspuiten, mevrouw De Jong?’ roep ik met mijn hoofd half in het badkamerkastje.
‘Wat zeg je?’
Ik vergeet elke keer dat ik in haar richting moet praten. Ik draai me om en buk wat ongemakkelijk richting mevrouw om het te herhalen. Hier moet ik echt een elegantere manier voor vinden.

Toen ik hier vier dagen geleden begon had ik eerst een intakegesprek met het afdelingshoofd. Ze vertelde dat ze hier eerder geneeskundestudenten hadden gehad.
‘Het is goed dat ze jullie artsen in spe laten zien hoe het er achter de schermen aan toe gaat, nádat de arts langs het bed van de patiënt is gewalst.’ 
Ik wilde sorry zeggen, maar wist niet zo goed of ze daar iets mee kon.
‘En als laatste, behandel de patiënt met respect. Nog vragen?’
Ik durfde niet meer te vragen wat ik eigenlijk wilde weten.

Iets later ontdekte ik van een verzorgende waar ik mee meeliep dat respect in de praktijk neerkomt op heel veel uitleggen.
‘Gewoon zeggen welke stappen je gaat zetten, dan weet de patiënt ook waar hij aan toe is’, zei ze terwijl ze met een warm washandje over de billen van een vrouw wreef. Ze deed het nog even voor.
‘Ik ga u nu even draaien om onder de borsten te wassen, mevrouw De Jager.’

Dus dat ben ik gaan doen. Naarmate de dag vorderde werd het wel moeilijk om de neiging te onderdrukken om in de derde persoon te gaan praten.
‘Sadaf wil nu onder de oksel van mevrouw De Jager wassen met een warm washandje. Weet ú waar die liggen?’

Die avond in bed bedacht ik – een halve hernia rijker – dat ik het uitleggen niet helemaal snapte. Ik snap dat je mevrouw De Jager niet zomaar kan draaien zonder haar iets van een heads up te geven. Maar zou ik willen dat elke zuster als een bandje haar vaste zinnen opzegt aan het rand van mijn bed? Zinnen die allemaal beginnen met ‘ik’ en die meer gaan over haar dan over mij? Hoe zij voor mij mijn haren gaat kammen? Mijn bed gaat verschonen omdat ik het niet de hele nacht wist droog te houden? En terwijl ik nu met mijn neus in het nachtkastje van mevrouw De Jong aan het speuren ben naar dat verrekte luchtje, bedenk ik dat het eigenlijk niet uitmaakt wat ik ervan zou vinden.

‘Mevrouw De Jong, wat vindt u er eigenlijk van dat we bij alles wat we doen uitleggen wat we doen?’, zeg ik terwijl ik het luchtje op haar nek spuit.
‘Zou je dat zelf niet willen als je mij was?’, zegt ze terwijl ze haar parelketting recht hangt.
‘Ik weet het niet.’
‘Ik ben niet anders gewend, meid. Gaan we nu ontbijten, zuster?’
‘We gaan nu ontbijten, mevrouw De Jong. Ik rol u even naar de huiskamer.’

Sadaf

Meer blogs