Blog Nicole - Feut op de gekkenafdeling

Ik ben terug uit Zuid-Afrika en beland direct in een andere wereld, een hele andere wereld. Een wereld die ik moet gaan ontdekken zonder mijn Lonely Planet; ik ben beland op de afdeling Acute Opname van de psychiatrie.

Bewapend met mijn vriend de alarmknop loop ik over de gesloten afdeling. Op de eerste dag stel ik me voor aan tientallen nieuwe gezichten. Bij elke specialisatie al een kwelling, maar hier een regelrechte hel; geen witte jassen of zusterspakkies op deze afdeling; iedereen loopt in vrijetijdskleding en iedereen ziet eruit als iedereen. Ik stel me voor aan iemand die bij de artsen stond. Hij keek me lang en doordringend aan en het zweet brak me uit... Heb ik me nou net voorgesteld aan een patiënt zonder het te weten? Hij zegt ‘oké’, wenstP:2209 me succes op de afdeling en loopt weg. Geen naam, geen functie. Vertwijfeld vraag ik aan mijn medeco's wie die man was. Pfoe, het was een verpleegkundige; hij daagt wel vaker coassistenten uit. Welkom als feut op de gekkenafdeling...

Een fascinerende afdeling. De filmpjes uit de collegezaal komen hier in het echt langs; ik zie allerlei problematiek: schizofrenie, bipolair, borderline, depressiviteit, manische patiënten, laagbegaafdheid, drugsgebruik en het liefst een mooie cocktail daarvan. Ik heb moeite mijn lach in te houden wanneer we in gesprek zijn met een patiënt die ervan overtuigd is dat hij de nieuwe Jezus is of ervan overtuigd is zwanger te zijn, maar dikwijls maken de verhalen van patiënten me enigszins verdrietig; het kan iedereen overkomen...

Ik praat met een bedrijfsleider, een hbo-student, een zzp'er met een succesvol bedrijfje, maar het enige wat hun nu bezighoudt is dat vandaag de dag van zwarte kleren is omdat rood vandaag écht niet kan.

Ze zijn bang achtervolgd te worden, bellen de marechaussee omdat er een Russische spion op de afdeling loopt, trekken alle deuren open en klimmen over hekken omdat ze weg willen, bellen de politie omdat ze ervan overtuigd zijn dat ze vergiftigd worden of zien in alle krantenkoppen berichten van God.

Pillen worden geweigerd, uitgespuugd of verstopt. Een patiënt wordt voor de 25ste keer opgenomen na een halfslachtige zelfmoordpoging. Tijdens de overdracht wordt wéér die patiënt overgedragen die bijna wekelijks naakt op straat staat. De psychiatrische afdeling zit vol verrassingen maar vooral vol met hele zieke mensen. Ik krijg een arm om mijn schouder van een veel te oude, seksueel ontremde man met een psychose en spreek hem streng toe dat ik daar niet van gediend ben. Ik schrik van mijn eigen vastberadenheid; met mij valt niet te sollen.

Terwijl mijn medecoassistenten op andere afdelingen hun dagen vullen met kleuren, badmintonnen, boswandelingen maken en heel vroeg thuis zijn, werk ik me door verslagen en bel ik me suf. Maar ik ben ontzettend blij dat ik dit om 18.00 uur achter me kan laten en de normale wereld weer in stap.

Nicole