Blog Lisanne - Een eigenwijze ring

Op de Spoedeisende Hulp zie ik een oudere man die zijn pols en thorax heeft bezeerd bij een ongeluk. Zijn pols is flink blauw en begint al aardig dik te worden en ook op zijn thorax zijn blauwe plekken te zien.

Als ik tijdens het wachten voor overleg met een arts, de bevindingen alvast opschrijf in het dossier, schiet me plots iets te binnen. De patiënt had het over zijn vrouw en bij een vrouw hoort... een ring! Ik haast me terug naar het spreekkamertje. Als ik het gordijntje open doe, kijk ik ondertussen aan welke hand de trouwring zit. Maar voordat ik iets kan zeggen, krijg ik al antwoord. ‘Moet mijn ring af?’, vraagt de patiënt. ‘Ik heb hem al 45 jaar niet af gedaan, dat gaat echt niet lukken’, zegt hij er stellig achteraan.
Het is rustig op de Spoedeisende Hulp, dus ik besluit een poging te wagen met wat zeep. Helaas zonder resultaat. Poging twee, met meer zeep en ook de derde poging falen. ‘Ik ga toch maar even de verpleegkundige vragen, die doen dit vaker’, leg ik de patiënt uit. Als ik later met de arts weer bij hem kom, zit de trouwring nog steeds fier om zijn vinger. Ook de verpleegkundige heeft het sieraad niet afgekregen. De arts vertelt dat de ring echt af moet vanwege de zwelling en dat er bovendien foto’s gemaakt zullen worden om te kijken of er iets gebroken is.

Zodra de röntgenfoto’s klaar zijn, bekijk ik ze samen met een andere co op de computer. De andere coassistent kijkt wat bedenkelijk naar de foto. Ik grinnik. Dat is zijn ring, zeg ik al wijzend naar het beeldscherm. De arts vangt mijn opmerking op en vraagt een beetje geïrriteerd of de patiënt zijn ring nog steeds om heeft. ‘Nee, de ring is af, kijk maar naar zijn borstzakje’, antwoord ik. Ik wijs glimlachend naar de witte cirkel, die rechts bovenin op de thoraxfoto is te zien.

Als ik de uitslag van de foto’s aan de patiënt vertel, vraag ik nog even hoe het gelukt is om de trouwring af te krijgen. Met een touwtje, antwoordt hij kloppend op zijn borstzakje. ‘Nu kan ik eindelijk scheiden’, zegt hij lachend. ‘Dan was alle moeite om hem heel te houden voor niets’, grap ik terug. Het gordijntje gaat vervolgens open, waarna zijn vrouw binnenkomt met koffie. Ik verlaat het kamertje en als ik het gordijntje sluit, zie ik hoe de vrouw zorgvuldig met een lepeltje in het koffiebekertje roert dat de man met zijn goede hand vasthoudt.

Lisanne