Blog Kitty: Optimisme op de Filipijnen

Ik sta aan het voeteneinde van een stretcher en staar naar de jonge patiënt. Ik heb geen idee waarom hij niet wakker wordt. Geen idee waarom zijn broertje hem nog steeds met een ballon moet beademen. De CT-scan van een paar uur na het ongeluk laat geen noemenswaardige afwijkingen zien. ‘Often they wake up’, zegt de verpleegkundige achter mij bemoedigend. Ik heb zo mijn bedenkingen, maar glimlach naar haar. Ze weet precies het broodnodige optimisme te brengen in deze plek des onheils.

Naast hem ligt een man met een appendicitis. Hij kwam kronkelend van de pijn binnen, maar ligt er inmiddels doodstil, klam en bleek bij. Het lijkt erop dat de blinde darm het inmiddels heeft begeven, al leidt het gebrek aan monitors en meters ertoe dat de volgende bloeddrukmeting pas over een uur plaatsvindt. Ik denk aan mijn introductie op dag één. Spoedkeizersnedes hebben de hoogste prioriteit in het operatieschema, want daarbij gaat het om twee levens. Daarna komt de buikchirurgie en als er ergens nog een plekje over is, is de orthopedie aan de beurt. Ik kan alleen maar hopen voor deze man dat de baby’s probleemloos ter wereld komen vanavond.

Patiënt nummer drie heeft zijn voet in het wiel van een motor gehad. De voet staat in een rare stand, een deel van de huid mist en de pezen liggen er in losse stukken open en bloot bij. Gelukkig komt de orthopeed juist voorbij en ik vraag hem of hij de patiënt gaat opereren. ‘Yes, hopefully we can schedule him for tomorrow, but you know…’ Zonder verdoving of pijnstilling spoelen we de wond met water en chloorhexidine. De patiënt vertrekt zijn gezicht even van de pijn, maar kijkt me gauw weer glimlachend aan als hij ziet dat ik naar hem kijk. Pijn is een emotie en emoties kun je uitschakelen. Blijkbaar is het dan toch waar.

Kitty