Blog Boris - Op werkbezoek

Nu ik enkele dagen terug ben van mijn vakantie in Indonesië en nog steeds niet kan wennen aan de Nederlandse kou, probeer ik mijn heimweegevoelens te beteugelen door afleiding te zoeken, bijvoorbeeld door een blog te schrijven.

Toegegeven, de hurktoiletten, muggenbeten en het geluid van de moskeeën om 5 uur ’s ochtends zal ik echt niet missen, maar o wat verlang ik terug naar de temperaturen, de cultuur, de prachtige landschappen en de vriendelijke bevolking.

Dokter ben je altijd. Ik weet niet of dit voor geneeskundestudenten ook geldt, maar ik kon het in ieder geval niet laten om tijdens mijn reis een plaatselijk ziekenhuis te bezoeken. Ik hoorde van een deskundige ter zake dat je er gewoon naar binnen kunt wandelen en wat rond kunt kijken. Wel zou er dan een Indonesiër met me mee moeten, want wanneer een lange jongeman met een witte neus het ziekenhuis binnenwandelt, denkt men meteen dat hij daar is omdat hij iets mankeert. Aangezien ik geen zin had om met een infuusnaald van formaatje steekwapen in mijn arm in een ziekenhuisbed te belanden, vroeg ik een local om met mij mee te gaan. We stapten in de auto en reden tussen de brommers door die zo kenmerkend zijn voor het Indonesische straatbeeld. Hobbels en kuilen in de weg maakten het een bumpy ride. Waarom zou je betalen voor een Indonesische massage als je ook gewoon in de auto kunt stappen?

Eenmaal aangekomen bij het ziekenhuis, wandelden we eerst de polikliniek binnen. Volle wachtkamers met patiënten die hier kwamen voor hun bezoekje aan de arts van de divisi Tropik-Infeksi of Endokrinologi-Metabolik. In een andere kamer stond een decompressietank, die gebruikt wordt bij duikersziekte. “How often do you use this tank?”, vroeg ik nieuwsgierig. “Yes” was het antwoord van de mevrouw die duidelijk geen Engels sprak en bij wijze van ‘baan’ de hele dag naast de tank zat. Verborgen werkloosheid, zoiets. Een foto maken mocht, maar dan wel op voorwaarde dat zij daarna met mij op de foto mocht. Een hobby van veel Indonesiërs: op de foto gaan met blanke buitenlanders. Als je je een beroemdheid wilt voelen, zou ik iedereen aanraden naar Indonesië te gaan.

Later wandelde ik de revalidatieafdeling op. Hier sprak ik met een revalidatiearts die de Engelse taal enigszins machtig was. ‘Bent u niet druk?’ Nee, hij was niet druk. Op de een of andere manier hebben artsen het in Indonesië niet druk, of maken zich in ieder geval niet druk, dat scheelt ook al een hoop. Toen ik hem uitlegde dat ik een ‘medical student’ was en ‘from the Netherlands’, liet hij me met plezier allerlei dingen zien. Het viel me op dat ze van alles tot hun beschikking hebben: een CT-scan, röntgenapparatuur, beademing, zuurstof uit de muur. Het is er allemaal wel, maar ze hebben door een minder goede opleiding niet zo veel kennis over hoe ze alles moeten gebruiken of interpreteren. Wellicht dat dit in het privéziekenhuis anders is. Een nacht daar kost €100, in die streek een maandsalaris, en niet te betalen voor de gewone burger…

Boris