Blog Boris - Coschap, hoe ging dat ook alweer?

Door een lange vakantie, examens, een blok met uitsluitend taaie theorie en vrije dagen rondom de feestdagen, was het voor mij alweer lange tijd geleden dat ik daadwerkelijk in de praktijk werkzaam was als coassistent. Daar is deze week verandering in gekomen. Na vijf maanden ben ik weer terug in de kliniek.

Natuurlijk was dat weer even wennen. Niet alleen moest ik er ineens weer over nadenken wat voor schoenen ik ’s ochtends aantrok (dus niet mijn Nikes die eigenlijk het lekkerst zitten, maar een beetje nette Bommeltjes), maar ook moest ik weer mijn oude rol terugvinden. Want coschap lopen, hoe ging dat eigenlijk ook alweer? Dat betekent dat je je op de eerste dag als coassistent aan iedereen voorstelt. Waar je op een reguliere afdeling de verpleging gemakkelijk van de patiënten kunt onderscheiden door de witte schortjes, ligt dat op een psychiatrische afdeling toch anders… En dus moest ik (bij gebrek aan witte schortjes) zelf een inschatting maken wie nu verpleegkundige en wie patiënt was en dat kan soms nog verrekte lastig zijn. Een starende blik, traag bewegen, die zal wel stijf staan van de medicatie, dat moet een patiënt zijn; en zo gingen er nog meer gedachten door mijn hoofd in mijn poging iedereen zo snel mogelijk te leren kennen.

De eerste dag was nog rustig opstarten, je drinkt eens een bak koffie, je doet eens een intake, je drinkt eens een bak koffie, je schrijft eens wat op, je drinkt eens een bak koffie, je drinkt eens een bak koffie (of had ik dat al gezegd?). Of nou ja, er was ook onderwijs aan het einde van de middag. Het thema was beeldende therapie, een therapievorm die toegepast wordt bij allerlei psychiatrische aandoeningen. Een nuttig inkijkje in wat deze therapievorm nu eigenlijk inhoudt. Daarna gingen we ook zelf aan de slag. En zo kwam het dat ik op mijn eerste dag in de psychiatrie al direct met mijn handen in de boetseerklei zat. Een asbak, een je-zet-het-neer-maar-het-staat-eigenlijk-alleen-maar-in-de-weg-beeldje, wat zou ik eens gaan maken? Maar de therapeut vertelde dat het in beeldende therapie niet om het resultaat gaat maar om het proces en daarmee viel gelukkig al snel twintig kilo van m’n schouders (ondergetekende is niet erg creabea met klei).

In de loop van de week kwam ik steeds meer terug in mijn oude rol en liep alles eigenlijk wel lekker door. En dat je tijdens het eten af en toe moet zeggen: ‘Houd u uw broek maar even aan hè, mevrouw Z’, tja, dat hoort er nu eenmaal bij in de psychiatrie.

Boris