Het jaar van mijn eersten

Het is het begin van het nieuwe jaar en dat maakt dat je gaat reflecteren. Voor mij was 2023 een jaar van eersten. Het is het jaar van mijn allereerste medische baan.

Mijn eerste werkdag begint met het toegevoegd worden aan drie groepsapps vol met arts-assistenten die ouders worden. Bijna wekelijks ontvang ik een foto van een pasgeboren baby’tje. Bij de eerste borrel in een kroeg in Amsterdam belandt een van de Interne-baby’s op mijn schoot. Een heerlijk ventje die met zijn ouders, beiden bijna specialist, alleen maar denkt in termen als choledocholithiasis en thorax.

En dan mijn eerste weekenddienst: de diensttelefoon in mijn zak, een huisarts aan de telefoon krijgen die al veertig jaar in het vak zit en aan mij advies vraagt wat te doen bij een patiënt met methemoglobinemie en koorts. Ik zeg hem dat hij even moet wachten, zoek op wat hij zojuist allemaal tegen me heeft gezegd, zeg dat ik hem later terugbel, bel mijn supervisor, bel de huisarts terug, en zo ben ik alweer een halfuur verder in de dag. Wanneer komt het moment dat dit mij minder tijd gaat kosten?

De eerste nachtdienst dat ik een maag-darm-leverdokter wakker bel en te horen krijg dat ik deze tractusanamnese niet op dit uur van de nacht over hoef te dragen. De onverstaanbare internist die ik later aan de telefoon heb, wil juist wel alle details weten. Met de diensttelefoon hard tegen mijn oor gedrukt, probeer ik te begrijpen wat er wordt gezegd en beloof ik inderdaad het urinenatrium na te bepalen. Als ik ophang is mijn oorkraakbeen beurs en kan ik aan de SEH-verpleegkundige uitleggen waarom ik op dit tijdstip in de nacht de fractionele natriumexcretie wil berekenen.

Maar ook de eerste keer een week op de afdeling, onderwezen door ervaren verpleegkundigen. De eerste keer schouwen in het holst van de nacht, en de volgende keer dat mijn collega met mij meegaat om me te steunen. Op die afdeling een eerste keer grote visite, samen met twee professoren, vijf uur verder maar in die uren meer geleerd dan in een jaar bachelor. De eerste keer een acuut zieke patiënt en daarbij een intensivecareoproep, de eerste reanimatie, de eerste waarschuwing in mijn mailbox vanwege een voorschrijffout, alsook de eerste keer dat mijn patiënt ‘dokter’ over de gang heen roept en ik me realiseer dat hij het tegen mij heeft. Mijn eerste salaris en daarbij de eerste keer het eind van de maand halen zonder diep in de min te staan.De eerste keer werken met mijn altijd actieve collega Cato, die om 3 uur ’s nachts, terwijl ze om 12 uur al thuis had moeten zijn, nog een echo wil maken van het hart bij iemand die komt met jicht van de teen. De eerste keer dat onze opleider zich tijdens de overdracht verbaasd toont over het feit dat wij arts-assistenten niet a capella het anion gap kunnen zingen.

De eerste keer dat ik ChatGPT vraag naar de mogelijke diagnose van mijn patiënt, dat hij/zij/het mij wat opties geeft maar eindigt met het strenge advies om een arts te raadplegen en ik me opgeluchter en beter voel dan ooit. De eerste keer dat ik mijn supervisor thee zie zetten voor haar patiënten en dat ik haar onmogelijk te onthouden feitjes tegen ons hoor oprakelen, de eerste keer dat ik de maag-darm-leveroverdracht instap en hoor dat de mannen daar een paar octaven lager en lolliger praten en de eerste keer dat de ‘hallootjes’-man uit de mooie serie over het OLVG ook mij ’s morgens vroeg begroet met ‘hallootjes’.

Het gezegde is niet voor niets ‘voor alles moet een eerste keer zijn’, en als ik op al die eerste keren terugkijk, dan ben ik heel erg dankbaar dat ik die allemaal afgelopen jaar mee heb mogen maken.