Van huilen naar lachen

Het babyjongetje voor mij heeft amandelvormige, bruine ogen en wimpers die veel vrouwen bij de schoonheidsspecialist proberen na te bootsen. Hij is overstuur en jammert van de pijn. Elke keer als hij huilt, huilt zijn moeder met hem mee. Ze zijn recentelijk gevlucht uit Syrië: mama en ik spreken niet dezelfde taal, en ook zijn babytaal spreek en begrijp ik niet.

Mijn patiëntje, nu een paar maanden oud, komt voor het opheffen van een eerder aangelegd stoma. De vorige operatie werd gecompliceerd door een infectie van de wond, en daarom is moeder bang dat er weer iets mis zal gaan. Met gebaren legt zij mij uit dat het nog niet goed gaat met haar zoon. Mama houdt het jongetje op haar borst en wiegt hem heen en weer. Nog steeds zijn ze allebei in tranen. Het voelt gek om nu naar huis te gaan en niets te kunnen doen. De chirurgen geven het wat tijd, die hebben het vaker meegemaakt.

De volgende dag kom ik terug en mijn patiënt lijkt aan de beterende hand. Ik hang boven zijn bed en onderzoek hem. Zijn grote amandelogen kijken mij nieuwsgierig aan, hij graait met zijn handjes naar de pennen in de zak van mijn doktersjas. Dan laat hij plots een scheetje; de eerste scheet uit zijn leven! Aan zijn gezicht te zien, schrikt hij hiervan en hij begint hard te huilen. Deze keer huilt zijn moeder niet met hem mee, maar lacht ze met mij.

Weer een dag later kom ik de kamer binnen om te vertellen dat moeder en zoon klaar zijn voor ontslag. Moeder komt naast mij staan en pakt mijn hand vast, ze geeft mij Syrische lekkernij die ze heeft meegebracht. Woorden of gebarentaal zijn dit keer overbodig. We lachen alle drie.