Noem mij, noem mij, noem mij bij mijn naam

Mijn woorden verdwijnen in de lege zaal. Naast mij staat een kist met een overleden man erin die ik slechts één dag heb gezien. Een meneer van wie ik behalve zijn medische voorgeschiedenis en zijn liefde voor romans, niets weet. Hoe komt het dat ik degene ben die spreekt op zijn begrafenis? De begrafenis waarvoor hij een verzekering had afgesloten. De dag is sober. Na afloop drink ik samen met mijn moeder een door hem gefinancierd koffietje.

Liever had ik niet gesproken. Maar de uitvaartondernemer vraagt mij voorafgaand aan de afscheidsdienst of ik dat zou willen doen. Ik leg haar uit dat ik meneer Van Dijk niet ken; dat ik maar één dag in het ziekenhuis voor hem heb gezorgd. De dag vóór de nacht waarin hij overleed, en de dag waarop ik heb geprobeerd zijn nabestaanden te bereiken. Ik vond een telefoonnummer van ome Cor en tante Trudy in zijn dossier, duidelijk al jaren niet in gebruik. Hij is de eerste patiënt die mij als jonge arts is ontvallen.

‘Dan ken je hem nog altijd beter dan dat ik hem ken’, zegt de uitvaartondernemer en ze kijkt me bemoedigend aan. We staan met z’n drieën in de familiekamer. De dienst zou al begonnen moeten zijn, maar er is niemand. Voor het geval er toch mensen aansluiten besluiten we nog even te wachten.

Als we de grote lege zaal binnenlopen, klinkt Every day van Buddy Holly. De geboorte- en sterfdag van meneer Van Dijk worden genoemd. Meer valt er niet te zeggen en dus volgt het volgende nummer uit de jaren zestig. Het verpleeghuis had aan het uitvaartcentrum doorgegeven welke muziek hij graag luisterde.

Omdat ik niet goed weet wat te zeggen verschuil ik mij achter het gedicht 'Voor wie ik liefheb wil ik heten' van Neeltje Maria Min. Het voelt ongemakkelijk om te praten tegen een lege zaal en tegen een onbekende dode. Wat zou hij ervan gevonden hebben als hij die onbekende jonge vrouw zag spreken op zijn begrafenis?

Na een kwartier is de dienst afgelopen. De kist wordt naar een algemeen graf gebracht, achter in de begraafplaats. Daar zal meneer Van Dijk onder de grond verdwijnen bij alle voor elkaar en voor anderen onbekende doden. Mijn moeder en ik lopen achter de kist aan op deze prachtige vroege herfstdag. De zon schijnt en de wind blaast de kleurende bladeren van de bomen op de kist. Meneer Van Dijk is 70 jaar geworden. Er kwam al jaren niemand bij hem op bezoek.