Eerst je soep opeten

Snel nog even wat drinken pakken zodat ik op tijd ben. Elke dinsdag om 13.30 uur krijg ik polisupervisie. Of, zoals mijn opleider, tevens polisupervisor het liever noemt: geen supervisie, maar ‘patiëntensparsessie’. Inmiddels is hij ook gearriveerd. Ik klik mijn poli open en hij kijkt even verward naar mijn soep die voor de computer staat. ‘Heb je al gegeten?’ ‘Nog niet, maar doe ik zo wel’, antwoord ik.

Hij staat op. ‘Eerst gewoon even eten, bel maar als je klaar bent voor de supervisie. Eten is belangrijker dan supervisie.’ Verbaasd maar toch gecharmeerd eet ik mijn soep op terwijl ik het wonder van net even laat bezinken. Dit is precies wat de bedoeling is als we het hebben over opleidingsklimaat en werkklimaat. Hoe omvat je een sfeer, een klimaat, en nog moeilijker: hoe verbeter je dit?

We hebben er een handje van om het over PDCA-cycli te hebben, de SET-q en D-RECT en organiseren vele workshops over ‘een veilig opleidingsklimaat’. Documenten worden volgeschreven over de theoretische achtergrond en nieuwe tools zijn in ontwikkeling. Terwijl voor de ‘alledaagse’ a(n)ios het belangrijkste is: heb het gesprek óver het klimaat, en geef zelf het goede voorbeeld als opleiders en opleidersgroep. Ook wijzelf als arts-assistenten moeten het goede voorbeeld laten zien aan onze jonge collega’s in spe en aan elkaar.

Ik herinner me vele momenten van supervisoren die dit heel goed doen. De oudste specialist van dienst die in de volle overdrachtszaal zegt: ‘Ik begrijp niets van deze hyponatriëmie, kan de nefroloog dit even uitleggen?’ De endocrinoloog die ook even moet opzoeken wat het verschil tussen thyreoïditis type I en II is. De oncoloog die me vertelt dat lipiden haar ‘black box’ zijn. De laatstejaarsaios cardiologie die zegt dat hij niks van pacemakers begrijpt. De aios die mij als anios leerde: (bijna) niks is zo acuut dat je niet even weg kan van de verpleegafdeling om te lunchen.

Goed voorbeeld doet goed volgen. Door dit soort momenten creëer je een sfeer en cultuur die we allemaal zo graag willen. Want we kunnen er documenten over volschrijven, uiteindelijk gaat het om dit soort kleine momenten. De volgende keer zal ik dus ook eerst lunchen voordat ik hem bel.

Mijn soep is inmiddels op, ik loop naar zijn kamer en hij loopt gelijk met me mee voor onze patiëntensparsessie. ‘Ik ben weer helder van geest hoor!’ zeg ik lachend. Hij grijnst. ‘Hartstikke goed! Nou vertel maar wie je hebt allemaal.’