Machteloos

Langzaamaan begint het einde van de coschappen in zicht te komen. Nog veertien weken te gaan. Eindelijk mag ik dan lekker zelf gaan dokteren! Maar… kan ik dat eigenlijk wel?

Een van mijn laatste coschappen loop ik op de Spoed­eisende Hulp. Een ambulance komt met gillende sirenes binnen en de adrenaline stroomt door mijn lijf. Een oude baas wordt het bed op getild. Hij is niet aanspreekbaar en gebruikt alle mogelijke hulpademhalingsspieren om lucht in zijn longen te krijgen. Hij is vanmorgen in zijn eigen braaksel op de grond gevonden. Hoelang hij daar lag? Wat er gebeurd is? Niemand weet het en van ons wordt verwacht dat we erachter komen wat er aan de hand is. We beginnen met de ABCDE-beoordeling, al blijven we lang steken bij de A. Hij haalt snurkend adem en het lijkt het beste om hem te intuberen. Maar dan volgt de X-thorax en de longen zijn meer wit dan zwart. Zelfs ik begrijp dat het foute boel is. Gaat deze 90-jarige man hier nog van opknappen?

Ik doe een stap achteruit en kijk naar de man. Hij is naakt, bleek, heeft aan twee armen een lijn, een kap over neus en mond, een katheter in en hij doet nog altijd erg hard zijn best om te ademen. Ik schrik van hoe kwetsbaar hij erbij ligt en zou het liefst naast hem gaan zitten en zijn hand vastpakken. Er wordt van alles om me heen geroepen, maar nu ben ik even degene die niet aanspreekbaar is. De monitor die alarm slaat, haalt me uit mijn gedachten. Bloeddruk zakt, pols stijgt, saturatie daalt. Het gaat niet goed, maar wat moet ik doen? Ik voel me machteloos, omdat ik onvoldoende kennis lijk te hebben. Kennis is macht, ook in de geneeskunde.

In de middag praat ik nog even na met een van de artsen. De patiënt is inmiddels overleden. Ik zit vol twijfels: had ik moeten weten wat ik moest doen? Hij stelt me gerust; de afgelopen week heb ik al zoveel andere patiënten wel weten te behandelen. Ik zag gebroken enkels, polsen en zelfs een neus. Ik zag een mishandeld meisje en een alcoholist met een hoofdwond. Ik heb kinderen overtuigd om toch echt wel een verdovingsprikje te nemen en een oude dame ervan overtuigd dat ze vanavond niet al haar pillen moest innemen. Ik zag blije mensen en verdrietige mensen, boze mensen en lieve mensen. Allemaal mensen met een verhaal en ik heb als coassistent nog de tijd om naar die verhalen te luisteren.

Heerlijk was het, die peptalk, en ik kan er weer tegenaan. Laat die patiënten maar komen!

Sara Roos

Meer blogs en columns