In goede handen

Een boom van een vent, armen vol tatoeages, een hele kleine ruimte en ik. Geen zorgen, je bent niet terechtgekomen in de wilde fantasie van een coassistent. De krachtpatsende motorrijder dicht tegen mij aan valt eerder in de categorie ‘kom ik liever niet tegen in een donker steegje’. De kleine ruimte stond ongetwijfeld ook niet in zijn planning, want we bevinden ons achterin de traumahelikopter waarmee hij wordt vervoerd.

Ongeveer een uur daarvoor gaat het sein af, een niet te missen geluid vult de gehele loods. Terwijl de verpleegkundige de melding aanneemt, ga ik mijn mentale checklist af: toilet check, gegeten check, flightsuit dicht en helm mee. Met meer adrenaline in mijn lijf dan menig patiënt bij een reanimatie, geef ik de piloot het sein waarna ik toestemming krijg om in te stappen.

Op de ongevalslocatie neemt de arts mij, na een snelle check van de aanspreekbare patiënt, mee naar de voertuigen betrokken bij het ongeluk. ‘Beoordeel de situatie’ luidt zijn opdracht. Het verbogen metaal van de motor en de presentatie van de patiënt waren veelzeggend: we gaan vervoeren naar het dichtstbijzijnde MC.

Het geschreeuw, de zwaailichten en de omstanders verdwijnen met het zware geluid van het dichtschuiven van de metalen helikopterdeuren. Een rust daalt neer over de situatie. Dit is het eerste moment tussen al het hulpverlenersgeweld dat ik het gepast vind mij voor te stellen: ‘Hi, ik ben Emma’ vertel ik de man terwijl ik vanuit mijn klapstoeltje boven zijn hoofd hang. ‘Je zult het tijdens deze vlucht met mij moeten doen’.

Tijdens de vlucht verblindt de zon de patiënt en met geheven hand probeer ik een schaduw te creëren over zijn ogen. Mijn hart maakte een sprongetje als een kleine glimlach mij laat weten dat het gewaardeerd wordt. De rest van de vlucht bestaat de anamnese dankzij de klapperende wieken enkel uit het internationale gebaar voor “OK?” en een opgestoken duim als antwoord. Terwijl ik in overleg met de arts door de intercom de handen van de patiënt controleerde op temperatuur, voel ik zachtjes zijn hand sluiten. Om de rest van de vlucht mijn hand niet meer los te laten.

Daar zit ik dan. De hand vasthoudend van een van de stoerste bikers die ik ooit heb gezien. Onder mij trekt de grote stad aan mij voorbij. Er gaan duizend dingen door mij heen. Dankbaar dat zo’n klein gebaar hem helpt. Wat voor een unieke ervaring dit is. Het besef, dat ongeacht beroep of bezigheden iedereen in de eerste plaats mens is. Als bescheiden mens neem ik na de overdracht dan ook afscheid van de man en wens hem een spoedig herstel.

‘Dank je, Emma’, knikt hij.

Terug op het heliplatform kan ik een traan van ontroering niet onderdrukken. Wie had ooit gedacht dat een van de mooiste dagen van mijn leven gevormd zou worden door een Hells Angel die mijn naam onthield.

Emma van Es

Meer blogs en columns